برگزیده رمان روان گسیخته | راحله خالقی نویسنده برتر انجمن یک رمان

Rahel. · 20/6/21

سر ظهر یوسف خسته و بی‌حوصله بر می‌گردد. در روی چهارچوب قرار نگرفته، صدای خش‌دار و بلندش تن اعضای خانه را می‌لرزاند.
- خاتون...آمال! کدوم گوری سرتون گرمه؟ بیاین دیگه!
ملاله بند و بساط منجوق‌دوزی‌اش را جمع می‌کند و می‌کوشد تا از پیش چشم‌های عسلی خون‌آلود پدر فرار کند. می‌ترسد ترکش‌های خشمش دامن او را بگیرد.
یوسف در راسته‌‌ی بازار یک دهانه مغازه کفش‌فروشی دارد هر چند که در ملکیتش شک و شبهه بسیار است! همیشه سرظهر با بدخلقی به خانه می‌آید انگار تقصیر اهالی خانه است که او باید جان بکَند و نان‌‌آور خانه باشد.
فی‌الحال پشت ستون گچی جا می‌گیرد و سرک می‌کشد. آمال با غمزه و ناز به سوی یوسف قدم می‌گذارد و چشم‌هایِ سبز آراسته به سرمه‌اش را به صورت سرخ و عرق‌ریزان پدر می‌دوزد.
- سلام...

Rahel. · 20/6/21

بغ کرده سر سفره می‌نشیند و قاشق را در بشقاب گل‌سرخِ ملامین می‌گرداند. دختر، دختر، دختر! دلش از عالم و آدم می‌گیرد. از پسر و دختر بودن‌ فاصله‌ای ساخته‌اند از زمین تا آسمان!
انگار پسر موجود زمینی‌ست و دختر موجودی فضایی که منع شده از بسیاری چیزها! زندگی خیلی چیزها را به دختران بدهکار است! همراه با قاشقی غذا، بغضش را قورت می‌دهد. پدر در حالی که بشقابش را به یک دست گرفته و با دست دیگر تکه نانی را کنده و در دهان می‌گذارد، رو به خاتون نجوا می‌کند:
- آماده شین فردا عصر راه می‌افتین سمت تفتان.
دیدن دهان باز و محتویاتش حال ملاله را بهم می‌زند و شیرینی جمله‌‌ی یوسف، در کامش نمی‌نشیند.
خاتون دست از غذا خوردن می‌کشد و متعجب می‌گوید:
- فردا؟ خیلی زوده که!
- همینه که هس!
آمال میان...

Rahel. · 20/6/21

همانطور که حدس می‌زد، آمال همه چیز را به بهترین نحو به سمت خودش گرداند.
آن‌ها به پاکستان می‌رفتند و یوسف و بقیه به همراه شریکش شاهد خان به ترکیه! اسمش را هم سفر کاری برای اوردن جنس گذاشته‌اند؛ اما دروغ که حناق نیست تا در گلو گیر کند و آدمی را خفه. یوسف به این شکل می‌گوید تا از بحث خاتون خودداری کند، بی‌خبر از آنکه خاتون خیلی وقت پیش تمایلش به بحث را فروخته و جایش امید خریده بود! امید به خوشبختی دخترش.
سرفراز اما بعد از شنیدن خبر خشمگین فریاد می‌کشد:
- ما بریم پاکستان شما ترکیه عشق و حال؟ داستان چیه؟ خون اینا رنگین‌تره؟
و با دست به سه‌ قلوها اشاره می‌کند.
آمال همانند همیشه در بحث‌ها خودش را عقب می‌کشد و به‌طرز مظلومانه‌ای هر چند دروغ، گریه می‌کند!
یوسف تسبیح دستش را...

Rahel. · 21/6/21

***
کش و قوسی به کمر خشک شده‌اش می‌دهد. سفر با اتوبوس آن هم برای مسافتی زیاد، بسیار خسته‌کننده است؛ اما همین که بادِ اسلام آباد صورت ملاله را می‌نوازد، خستگی را به طور کل فراموش می‌‌کند. لبخند به طور معجزه‌آسایی به لب‌هایش دوخته شده و قصد جدایی ندارد. دیدگان عسلی سرفراز نیز ستاره باران‌اند. ملاله از شوق روی پا بند نیست. ساک‌های‌شان را به دست گرفته از ترمینال بیرون می‌زنند. با دیدن رخِ پرچین و چروک پدربزرگِ پدری، ملاله از سر شادی فریاد می‌کشد و به آغوشش می‌دود.
- دادا* جون!
پدربزرگ بوسه‌ای از سر عطوفت بر پیشانی‌ نوه دخترش می‌چسباند.
- ته ښایسته یې، زما لور(زیبا شدی دخترم).
ملاله از ذوق پلک برهم می‌‌گذارد و می‌کوشد تا واژگانی که پدربزرگش با آن لحن بم و گرم بر زبان می‌راند را...

Rahel. · 22/6/21

جیران، ندیم مادربزرگ، پوشیده در پیراهنی گل‌دار در را می‌گشاید و اندکی بعد کنار می‌رود. بغض چنان راه گلوی ملاله را بسته که نه توان حرف زدن دارد و نه حالش را. متنفر می‌شود، نفرت در خونش قل می‌زند و لعنت به مردمی که دختر بودن را جرم انگاشته و هر دم مانعی بر راه نفس کشیدنش می‌گذارند.
بی‌آنکه حرفی را بر زبان براند راه باغ را در پیش می‌‌گیرد. نه عطر گل‌ها و نه سبزی درختان، هیچ‌کدام در ستیز با قشون بغض پیروز نمی‌شوند. و ملاله چشم روی همه‌ی ٱن‌ها می‌بندد.
مادربزرگ در شاه‌نشین نشسته و با دیدن ملاله دستان لرزانش را به روی او می‌گشاید. ملاله غمگین و سرخورده به آغوشش می‌خزد و بر سینه‌ی گرمش، صورت می‌فشارد. اشک‌ها دل می‌زنند برای بیرون ریختن و ملاله مقابلشان سد می‌کشد.
- ښه راغلاست. «خوش اومدی»...

Rahel. · 23/6/21

هیچ‌ نمی‌گوید و ملاله از حرکت پشت سر هم سیبک گلویش در می‌یابد که با گردوی جاخوش کرده در مجرای تنفسی‌اش، می‌جنگد.
دستانش به آغوش کشیدن او را فریاد می‌کشند و مگر از جانش سیر گشته‌ است؟ دلش نه تشرِ پدربزرگ را می‌خواهد و نه تندی سرفراز درهم شکسته را.
چندی بعد سرفراز بی‌توجه از پله‌هایِ مفروش بالا می‌رود. به قدم‌های تندش چشم می‌دوزد و در دل برایِ عاشقانه‌های خفته‌اش، مرثیه می‌خواند
بعد از ناپدید شدن سرفراز مادر با نوایی ریز و آرام می‌گوید:
- کاش الان بهش نمی‌گفتین.
پدربزرگ اندکی تنبان گشادش را می‌تکاند تا گردهای نشسته رویش را بزداید سپس لب می‌زند:
- اگه الان نمی‌‌گفتیم آب سرمون رو خُش می‌کرد!
مادر دست روی هم می‌گذارد و لب می‌گزد.
- حتماً درست می‌گین آقا...من که عقلم...

Rahel. · 25/6/21

قلبش دیوانه‌وار بر سینه می‌کوبد و چیزی نمانده تا نفسش از شدت ترس به یغما برود. لرز زده به دستانش می‌نگرد و در کسری از ثانیه قلبش می‌سوزد، جانش می‌سوزند و روحش!
نفس در گلویش گره می‌خورد و چشمانش مملو از آب شور می‌گردند. دلش پیچ می‌رود و صدای دردمندش از ترس خفه می‌ماند. دانه‌های عرق به خاطر درد شدیدی که جسمش را به سیطره‌ خود در آورده است بر پیشانی‌اش پدیدار می‌‌شوند. پدربزرگ بی‌رحمانه سیگارش را از روی دست دخترک برمی‌دارد و در جاسیگاریِ سرامیکی خامو‌ش می‌کند. بویِ گوشت سوخته به پرزهای بویایی‌. ملاله می‌چسبد و شاید در مغزش رسوخ می‌کند تا هرگز فراموش نکند...از یادش نرود که او به حکم جنس ضعیف بودنش باید سکوت کند باید با حرف‌هایش آن هم در دلش برای خود شال ببافد و با آن جلوی دهانش...

Rahel. · 26/6/21

سر و صدایی از طبقه‌ی پایین به گوش می‌رسد. صدایی شبیه به سلام و احوالپرسی. ملاله نفس عمیقی می‌کشد گوشه‌ی اتاق کز کرده است و نای از جا برخاستن ندارد. جای دستش انگار قلبش را سوزانده‌اند و از آن سوراخ کریه روی دستش تمام قوتش را بیرون کشیده‌اند.
باید سکوت کردن را یاد بگیرد، باید حرف خوردن را خط مشی‌اش قرار دهد. صدای باز شدن در میان هق‌هق‌هایش گم می‌شود. دستی روی شانه‌اش قرار می‌گیرد و به ناگه او را از جا می‌پراند. با لرز سرش را از روی زانویش بَرمی‌دارد و با دیدن آویزه، هقی مملو از درد از دهانش خارج می‌شود. آویزه دست دور گردنش انداخته و او را خواهرانه در آغوش می‌کشد. هر دو گریه سَر می‌دهند.
- دلم برات تنگ شده بود!
ملاله نوازش‌وار انگشتش را روی صورت خیس آویزه می‌کشد و نجوا...

Rahel. · 28/6/21

حرف‌هایشان می‌شنود و نمی‌فهمد. نگاهش در پِی صورت گرفته و رنگ تیره‌ی سرفراز است و سر پایین افتاده‌ی آویزه.
از طغیانگری سرفراز می‌ترسد، اگر دیوانه شود هیچ‌کس جلودارش نخواهد بود. اصلاً نفهمید چه شد، چه گفتند و کِی رفتند وقتی به خود می‌آید که تنها در گوشه‌ی سرا به پشتی قرمز تکیه زده و نگاهش گل‌های سرخ قالی را وجب می‌کرد. از جا برمی‌خیزد حوصله کسی را ندارد پس راه اتاقش را در پیش می‌گیرد. طبقه‌ی بالا کمی مقابل در بسته‌ی اتاق سرفراز توقف می‌کند. سکوت بی‌وقفه‌ی اتاق نفسش را بند می‌آورد به آنی سرش مملو از افکار متفاوتی می‌شود و حس می‌کند از شدت این افکار سرش ورم کرده است. فکرهای سیاهی که بوی خون می‌دهد او را مجبور می‌کند که بی‌توجه به نتایج بعدش در اتاق را...

Rahel. · 29/6/21

درون اتاق نشسته است. سکوت و تیرگی اتاق روی سینه‌اش پا گذاشته و قصد خفه کردنش را دارد. نه قصدش را دترد و دلش می‌رود که از اتاق بیرون رود. این هم از سفری که آن همه برایش ذوق داشت. دستانش هوای نقاشی به سرشان زده است و نقش زدن را برایش ممنوع اعلام کرده اند. نفس عمیقی می‌کشد و نگاهش را به قاب پنجره می‌دوزد صدای جیرجیرک‌ها سمفونی خوشایندی‌ست. تشکش را وسط اتاق پهن می‌کند و دراز می‌کشد، هنوز چشم‌هایش درست و حسابی گرم نشده‌اند که تقه‌ای به در می‌خورد و بی‌درنگ باز می‌شود. هجوم نور به اتاقش باعث می‌شود چشم‌هایش را چمع کند و گوشه‌ی صورتش چین بیفتد.
کلافه می‌پرسد:
- هو «بله؟»
- ملال؟
ترسیده پتوی نازک را کنار می‌زند و نجوا می‌کند:
- اتفاقی افتاده؟
سرفراز به عقب برمی‌گردد و...

برگزیده رمان روان گسیخته | راحله خالقی نویسنده برتر انجمن یک رمان

گزینه‌های بیشتر

Rahel.

مدیر بازنشسته + نویسنده برتر

امضا : Rahel.

Rahel.

مدیر بازنشسته + نویسنده برتر

امضا : Rahel.

Rahel.

مدیر بازنشسته + نویسنده برتر

امضا : Rahel.

Rahel.

مدیر بازنشسته + نویسنده برتر

امضا : Rahel.

Rahel.

مدیر بازنشسته + نویسنده برتر

امضا : Rahel.

Rahel.

مدیر بازنشسته + نویسنده برتر

امضا : Rahel.

Rahel.

مدیر بازنشسته + نویسنده برتر

امضا : Rahel.

Rahel.

مدیر بازنشسته + نویسنده برتر

امضا : Rahel.

Rahel.

مدیر بازنشسته + نویسنده برتر

امضا : Rahel.

Rahel.

مدیر بازنشسته + نویسنده برتر

امضا : Rahel.

موضوعات مشابه