برگزیده رمان روان گسیخته | راحله خالقی نویسنده برتر انجمن یک رمان

Rahel. · 3/10/21

حرف‌هایش، نگاه‌ تیز و برانش همه و همه گویی در اتمسفر اتاقم پخش شده‌اند و مرا به جنون می‌کشانند. آرامش ندارم، بی‌قرار مانند مادری که طفل خود را گم کرده از این سو به آن سو می‌روم دمی نگاه به تلفن می‌دوزم و تفکر زنگ زدن به سیاوش و گفتن حقیقت به او در ذهنم پررنگ می‌شود و لحظه‌ای بعد سکوت پیشه ساختن و دَم برنیاوردن!
پاهایم از این دوران بی‌حاصل گزگز می‌کنند. کلافه روی مبل می‌نشینم و چشم برهم می‌زنم. نفس عمیقم را رها می‌سازم و سرم را به پشتی مبل کرم رنگ تکیه می‌دهم. زیر لب با خودم نجوا می‌کنم:
- چو تخته پاره بر موج، رها، رها، رها من!
اما رها نیستم، در بندی از مشکلات اسیر شده‌ام و هر گرهی را می‌گشایم و با گرهی به مراتب کورتر مواجه می‌شوم.
دلِ ناسازگارم را یک‌دل می‌کنم و شماره‌ی...

Rahel. · 3/10/21

سیاوش مقابلم نشسته، نگاه خیره‌اش و چهره‌ی درهمش نفس کشیدن را از خاطرم می‌برد. نمی‌‌دانم از کجا و چگونه شروع کنم به گفتن حقیقت. حتی الان که سیاوش منتظرم نشسته، شک و دودلی دست از سرم برنمی‌دارد.
کاش حداقل نگاهش را از روی من برمی‌داشت، تا نفس حبس شده‌ام را بیرون بدهم.
- خب به نظر میاد، سر کاری بوده!
سرم را بلند می‌کنم.
- نه...نه!
پوزخندش را نثارم می‌کند و توی صورتم خم می‌شود.
- من مسخره توام؟ فازت چیه؟! اون همه عجز و التماس کردی پشت تلفن حالا لال شدی!
وحشت‌زده از رفتنش، گوشه‌ی آستین پیراهن کتان سیاهش را می‌گیرم و تمام ترس و دو دلی‌ام را درون چشمانم می‌ریزم و نگاه ملتمسم را به دیدگان سیاه نافذش می‌دوزم.
- نه باور کن کارم مهمه...خیلی مهمه! فق...فقط نمی‌دونم از کجا شروع...

Rahel. · 5/10/21

در دیدگانم یک لشکر شکست‌خورده بر زمین نشسته‌اند. دیدگان قهو‌ه‌گونم را به سیاوش می‌دوزم و او با بی‌رحمی نگاه از من می‌گیرد. از جا برمی‌خیزد و در حالی که دستانش را درون جیب‌های شلوار جینش فرو می‌برد، شانه بالا می‌اندازد و با نگاهی سرکش با تنه از کنار شاهد رد می‌شود و صدای کوبیدن در لرزه بر جانم می‌اندازد. شاهد با اخمانی درهم و چهره‌ای گرفته مرا می‌نگرد.
- خب نمی‌خوای بگی چه خبره؟
زبانم گنگ می‌شود و گیج می‌شوم. ذهنم قفل شده و دروغ و راست نمی‌دانم چه بگویم تا این دردسر به وجود آمده را حل و فصل کنم. من تمام عمرم را در دستپاچگی گذرانده‌ام. همیشه به دنبال راهِ چاره برای نفهمیدن مردان زندگی‌‌ام بوده‌ام و انگار این حال پایانی ندارد!
- ه...یچی...به خدا!
یک قدم نزدیکم می‌شود و...

Rahel. · 5/10/21

سرم را بالا می‌اندازم و لرزان لب می‌زنم:
- ه...یچی...مهم نیست!
دستش را نوازش‌وار روی صورتم می‌کشد و با لحنی مملو از محبت نجوا می‌کند:
- اگه مهم نبود...اشک تو رو در نمی‌آورد، هوم؟!
باز بغض می‌کنم و این‌بار قلبم به لرزه می‌افتد، تپش‌هایش محکم‌تر می‌شوند و حسی جادویی درون رگ‌هایم جاری می‌شود. ترکیبی از دوست داشتن و نفرت! دوست داشتنِ او و نفرت از خودم. چطور توانستم رابطه‌شان را بیشتر از این بهم بریزم؟! لبخندی لرزان بر روی لب‌هایم می‌نشانم و بوسه‌ای بر کف دست شاهد می‌زنم. او منجیِ من بود و من ویرانگر زندگی‌اش.
- دوستت دارم!
کمی خم می‌شود و بوسه‌ای بر پیشانی‌ام می‌نوازد.
- سعی نکن حواسمو از سیاوش و کارش پرت کنی...به وقتش حالشو می‌گیرم!
می‌دانستم این...

Rahel. · 7/10/21

مقابل پنجره ایستاده‌ام، حال و هوایم شبیه به هوای بارانیِ شهر است. ابرهای تیره‌ای که بر تمام شهر سایه انداخته‌اند، بر قلب من نیز چیره شده‌اند. نفسم به سختی بالا می‌آید، قلبم سنگینی می‌کند و سایه‌ی ترس دست از سرم برنمی‌دارد. تا دیروز تنها نگران عارف بودم و حال علاوه بر عارف دل‌نگرانِ دروغم و برخورد شاهد و سیاوش هستم.
صدای زنگ تلفن سکوت خانه را می‌شکاند. به سوی تلفن می‌روم و گوشی را برمی‌دارم.
- بفرمایید.
لحنی تند، سنگین و ترسناک در گوشم می‌پیچد و نفسم به یغما می‌رود.
- چطوری خواهرِ سرفراز؟!
چشمانم گرد می‌شوند، اشک در چشمانم حلقه می‌زند. واژگان از ذهنم پر کشیده‌اند. نمی‌دانم چگونه زبان در کام بچرخانم و سخن بگویم.
- ت...تو...چ...ی... .
صدای خنده‌اش در...

Rahel. · 8/10/21

- ملاله، ملاله، ملاله!
صدا را می‌شنوم، ریزش نگرانی از آن لحن را به خوبی درمی‌یابم؛ اما توان گشودن پلک‌هایم را ندارم. احساس کرختی و سرما می‌کنم، انگار بر تمام شهر لایه‌ی سفید برف نشسته و سرمای زمین به کالبدم سرایت کرده است. سرما آن‌چنان به وجودم رسوخ می‌کند که همان هوشیاریِ نصف و نیمه نیز رخت می‌بندد و سیاهی تماماً وجودم را در آغوش می‌کشد.
***
سوزش دستم را احساس می‌کنم و بوی تند بیمارستان زیر بینی‌ام می‌زند. دیدگانم را می‌گشایم و چهره‌ی آشفته‌ی شاهد مقابل چشمان قهوه‌گونم قرار می‌گیرد.
لب‌های خشک و ترک‌خورده‌ام را بر هم می‌زنم و با صدایی که از اعماق چاهی تاریک بیرون می‌آید، نجوا می‌کنم:
- شاهد...!
کنارم می‌نشیند و دستش را نوازش‌وار روی زلفانِ افسار گسیخته‌‌ام...

Rahel. · 9/10/21

چیزی نمی‌گویم...تنها دست دراز می‌کنم و دست شاهد را میان پنجه‌ام گرفتار. لبخندی امیدبخش که خودم به راست بودنش، اعتمادی ندارم را بر لب‌های نازکم می‌نشانم و پلک بر هم می‌زنم. شاید که قلبِ او آرام شود.
من محکومم به دل‌نگرانی، به سوختن در این جهنمی که خودم آن را برپا کرده‌ام...سیاوش غیب شده و مسبب این نبودنش کسی جز من نیست!
از بیمارستان مرخص می‌شوم. باران نم‌نم می‌بارد و عجیب است که شاهد با دیدن باران اخم‌هایش درهم می‌شوند.
- بارون رو دوست نداری؟
ماشین را روشن می‌کند و همان حین جواب مرا نیز می‌دهد:
- سیاوش از شبای بارونی می‌ترسه!
لب‌هایم را بر هم می‌فشارم. سایه‌ی نبود سیاوش سنگین‌تر از آن است که به زودی از خاطر شاهد برود! راستی فراموش می‌کند اصلاً؟!
- تو عمرم این همه نگرانی...

Rahel. · 9/10/21

- آهای! مُردین همه؟! یه پدری از تک تکتون دربیارم...حض کنین! دِ اگه جرأت داشتین که دستامو باز می‌ذاشتین...کفتارای ترسو!
صدای برخوردی دهانش را می‌بندد. با وجود پارچه‌ی روی چشم‌هایش، اما هجوم نور را احساس می‌کند.
- عجب از سوراخ موشتون دراومدین!
امان از زبان تند و تیزش! امان از سر بی‌مغزش! آخر این همه تند زبانی برای چیست؟! نمی‌ترسد از خشم آنهایی که او را اسیر کرده‌اند؟!
ضربه‌ی محکمی درون شکمش می‌نشیند و این بار به جای تکه‌پرانی، از شدت درد فریاد می‌کشد.
صدایی تلخ و کلفت نزدیکش گوشش زمزمه می‌کند:
- فک کنم بسته نگه داشتن دهنت بیشتر بی‌ارزه! درست نمی‌گم؟!
درد و خشم با یکدیگر به تن سیاوش هجوم می‌آورد. نمی‌فهمد چه شده آخر چه می‌گویند اینها!
- چی میگی واسه خودت؟
انگار با پتک...

برگزیده رمان روان گسیخته | راحله خالقی نویسنده برتر انجمن یک رمان

گزینه‌های بیشتر

Rahel.

امضا : Rahel.

Rahel.

امضا : Rahel.

Rahel.

امضا : Rahel.

Rahel.

امضا : Rahel.

Rahel.

امضا : Rahel.

Rahel.

امضا : Rahel.

Rahel.

امضا : Rahel.

Rahel.

امضا : Rahel.

موضوعات مشابه