مجموعه دلنوشته شیزان نامیرا | پرنسس دریا کاربر انجمن یک رمان

[HAKIMEH.MZ]

***
گذر زمان را حس می‌کنی؟
وقتی که لحظه‌‌ لحظه‌ی زندگی‌ات را
می‌گذاری به پای درس و کنکور،
پلک روی هم که می‌گذاری،
زمان می‌گذرد.
این زمان،
رحم ندارد.​

 

[HAKIMEH.MZ]

***
در این گذرگاه آکنده از پیچ و تاب روزگار
لحظات ناب نوجوانی را فدا می‌کنم،
تا بتوانم به آینده‌ام حیات ببخشم.
فدا می‌کنم،
تا دگر،
آرزوهایم آرزو نمانند.
فدا می‌کنم،
تا «حسرت» آن آرزوها،
در قلب بی‌تابم کاشانه‌ای نداشته باشند.
فدا می‌کنم؛
چرا که در آغاز خط‌سیر خوشبختی،
تنها خودم بانی آینده‌‌ام هستم! ​

 

[HAKIMEH.MZ]

***
هر راهی،
تنها سرآغازش دشوار است؛
امّا تو،
ای‌ شیزان بی‌شاخ و دم!
تو سراسر معضلی.​

 

[HAKIMEH.MZ]

***
پلک‌هایی که باز نمی‌شوند،
از فرط خستگی.
زمانی که به سرعت رعد،
می‌گذرد،
بدون هیچ درنگی.
و حیاتی که در بند ورق‌های کتاب،
جان می‌سپارد.
این‌ها،
حکایت از زندگی یک کنکوری‌ست!​

 

[HAKIMEH.MZ]

***
در این گیر و دار و خستگی،
لذت درس خواندن،
می‌دانی کجا بود؟
زیرِ نورِ ماهِ شبِ چهارده!
که تاریکیِ شب را ناپدید کرد.​

 

[HAKIMEH.MZ]

***
کنکوری که می‌شوی؛
حتی
صدای نفس کشیدن‌های بی‌صدای خودت،
حواست را از مطالعه دور می‌کند.
کنکوری که می‌شوی،
تمام حس‌های پنج‌گانه،
قدرت ماورائی پیدا می‌کنند.​

 

[HAKIMEH.MZ]

***
می‌نویسم بر منشوری،
با قلم
تا به یادگار بماند،
این روزهای دشوار و
دلتنگی من!
برای یک اندیشه‌ی آسوده.​

 

[HAKIMEH.MZ]

***
و امیدهایی که تقلا می‌کنند
«ناامید» نشوند!
تلاشی که تقلا می‌کند که
به «خستگی» نرسد!
برای هدفی که
«رویا» را
به «واقعیت»مبدل کند!​

 

[HAKIMEH.MZ]

***
ثانیه‌ها می‌میرند.
تمام فرصت‌ها می‌سوزند،
زمان به اتمام می‌رسد
و من،
در تک تک این ثانیه‌های مرده‌ای
که به خاطرات می‌پیوندند،
به دنبال فرصت‌های سوخته و
زمان‌های از دست رفته‌ام.
وقت،
تنگ است.​

 

[HAKIMEH.MZ]

***
وقت را طلا می‌شمارم.
زره دانش به تن کرده و
برای جنگ تن به تن،
به سوی شیزان نامیرا،
قدم در ره ایمان می‌گذارم.​