مجموعه دلنوشته‌های "نقاب زندانی" | زهرا صالحی(تابان) نویسنده انجمن یک رمان

[Taban_Art]

نام دلنوشته: نقاب زندانی
نویسنده: زهرا صالحی(تابان)
تگ: متوسط
مقدمه:
تو نیستی و درِ تمام سینماهای این شهر، تخته است.
کافه‌ها بلوا به راه انداخته‌اند و چیزی جز قهوه‌ی تلخ نمی‌فروشند.
گل‌های صدهزاریِ پارک را پولی کرده‌اند؛
هر چه اشکِ بیش‌تر، شاخه‌ای بیش‌تر.
وقتش است من هم بگذارم روی چشمانم
نقابِ جورپیشه‌ی دهر را...

 

[Violinist cat❁]

•| بسم رب القلم |•


آنچه از دل برآید، لاجرم بر دل نشیند...​

نویسنده‌ی عزیز، بی‌نهایت خرسندیم که دلنوشته‌های زیبایتان را در انجمن «یک رمان» به اشتراک می‌گذارید.
خواهشمندیم پیش از پست‌گذاری و شروع دلنوشته‌، قوانین بخش «دلنوشته‌های کاربران» را به خوبی مطالعه بفرمایید.
"قوانین بخش دلنوشته‌ی کاربران"

پس از گذشت حداقل ۲۰ پست از دل‌نوشته، می‌توانید در تاپیک...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Taban_Art]

***
خیال پریشان، شانه زدن ندارد.
چشمانِ پُر اشک، آفتاب دیدن ندارد.
حتی این تنِ رنجور، آغوشی دگر برای پناهش ندارد.
می‌دانی زندانِ بی در و پیکر چیست؟!
که من، این‌گونه که توصیف کردم به هر سو بدَوَم...
راه گریز بازِ باز باشد ولیکن
دل را در گرو قلبِ تو، افسار زده باشند.

 

[Taban_Art]

***
صبح‌ها تکیده فِتاده‌ام بر لب دریای خیالت
و شب‌ها نامطمئن از خستگی، ستاره می‌شمارم از نوعِ دنباله‌دارش!
آسمان را با دریا چه فرقی‌ست؟!
وقتی تمامِ جهانم به مشتی خاطره‌ی مچاله بند است...؟!

 

[Taban_Art]

***
اگر شوریده حالی‌ام از احساس رنگینم به توست،
اگر تب و تابم حاصل از قد بلندیِ عشقت لابه‌لایِ خیالاتم است،
به من بگو چگونه وجب به وجبِ این شهر،
نبودنت را داد می‌زنند؟!
من که تا همین دیروز در چهار خانه‌ی پیراهنِ تو می‌زیستم،
اکنون در حالِ گریزم. گریز از عطرِ نشسته روی پیراهنت!
بیا و قانعم کن...
که چرا دیدگانم هر کجا می‌نگرم، خالی از دیدارِ توست؟!

 

[Taban_Art]

***
بعدِ رفتنت، بارون زد و دیگه هرگز بند نیومد!
اون شبی که رفتی و تنها درونِ خودم مچاله شدم،
دیگه هرگز صبح نشد.
بعدش خورشید بالا اومد...ولی برایِ من هنوز شب بود!
تا همین الانش هم شب مونده...
بعد از تو فقط همه چیز شب بوده و هست!
آرامش رو به صلابه کشیدم بس روی اعصابِ پیاده‌روها دویدم.
سیگارها رو پاکت پاکت زدم تویِ ذوق پرنده‌ی پُر حرف!
و من تنها شدم.
حالا شهر، با بدکسی در افتاده!

 

[Taban_Art]

***
او زیبای من بود اما...
من از همه جا بی‌خبر بودم.
بی‌خبر بودم و دیر فهمیدم...
چه می‌دانستم عاشقِ روحی شده‌ام که خیلی وقت است
خودش و کالبدش هر دو با هم اشغال شده‌اند!
حال، نگهبانی از سیاره‌ای که من ساکنِ آن نیستم،
اسمش چیست؟!
نمی‌شود زیبای من...
به جانِ جفت چشمانت، این آن چیزی نیست
که عشقش می‌گویند.

 

[Taban_Art]

***
شبت...
در حد و حدودِ آن سویِ مرزِ بی‌رحمی‌ها...
آن سوی حصارِ فاصله‌ها...
دور از هیاهوی این دنیای ماشینی...
جایی در نزدیکیِ آشیانه‌ی توهماتِ این ذهنِ آشفته...
جایی پُر عطرِ موجِ موهایت،
پُر از نازِ کشیدنیِ چشمانت..
باشد...
همان جایی که آرام دستانت را تا به ابدیت،
تسخیر خواهم کرد.

 

[Taban_Art]

***
خراب بماند این دنیا، وقتی نگاهِ ویرانم،
این چشمانِ شور گرفته‌ام،
به درِ خیالت آویزان شده!
و تویی که یادت جایی نزدیک به قلبم بساط کرده
و سپس خود دور شده!
کدام خرده‌پایِ مجنونی چون من
این‌گونه تمام اشک‌هایش را از برایِ برگشتنت بسیج کرده؟!
آری جانانم!‌ تا فردا هم بخواهی برایت خواهم نوشت
کلماتِ من، میل به سیری ندارند.
خلاصه کنم سرت درد نیاید:
خوشا به حالت که از یاد بُرده‌ای مرا، تصدقت... .

 

[Taban_Art]

***
داستانِ ملال از آن‌جا شروع شد که
زندانبان و زندانی در واپسین کوچه‌های یک شهر جولان می‌دادند!
زندانبان در طلبِ تبعیدِ احساس و زندانی گریزان از بند...