دلنوشته مجموعه دلنوشته های قلّک قلب | هورزاد اسکندری کاربر انجمن یک رمان

[ᎩᎧᏦᎩᏗ]

به نام خدا
عنوان دلنوشته: قلّک قلب
نویسنده: هورزاد اسکندری
مقدمه:
ای هماد حیات من!
این قلّک با تمام اندوخته‌ هایش، جمهور ارمغانی است که مخبطی چون من، می‌توانست آن را مثال رهاوردی نیکو، به راه دریای متلاطم چشمانت بسپارد...!
اما، ته نشین نشد؛ روی امواج پریشان خاطرت، آونگ ماند...!​

 

[Narges.sh]

•| بسم رب القلم |•
آنچه از دل برآید، لاجرم بر دل نشیند...

نویسنده‌ی عزیز، بی‌نهایت خرسندیم که دلنوشته‌های زیبایتان را در انجمن «یک رمان» به اشتراک می‌گذارید.
خواهشمندیم پیش از پست‌گذاری و شروع دلنوشته‌، قوانین بخش «دلنوشته‌های کاربران» را به خوبی مطالعه بفرمایید.
***
قوانین بخش دلنوشته‌ی کاربران"
پس از گذشت حداقل ۲۰ پست از دل‌نوشته، می‌توانید در تاپیک زیر...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[ᎩᎧᏦᎩᏗ]

نبود تو، از من آدمی متهور ساخته!
کسی که زمانی حتی از مرگ واهمه داشت، اکنون دیباچه موج مرگ را به وجاهت بر علو جدار قلبش نقاشی می‌کند...!
من، سالیان ممتدی را با عدم تو عبور داده‌ام و دیگر، خالی از آنچه هستم که ایامی مرا می‌آزرد...!​

 

[ᎩᎧᏦᎩᏗ]

تبر دستانت را به مقصد تن نحیف درختان این جنگل، نشانه گرفتی!
نفس‌شان را بریدی و این آغوش گرانجان و زخمین از حزنِ زمین بود، که شاخه های گریان را میان دستان حزین خود پناه داد...!​

 

[ᎩᎧᏦᎩᏗ]

شهاب پاشیدی بر دل به تب نشسته‌ام، که اندوه‌هایش را در بطن خود مدفون ساخته بود؛ مانند مادری که فرزند نورسیده و بی جان را، به خاک پیشکش کند و بعد به سوگ بنشیند...
تو خوش یمن بودی برایم، قدمت برای این سرزمین ویران نشان آبادی، اشتیاق و امید بود پس، چه کسی بود که نجوا کرد:
«شهاب شوم است؟»​

 

[ᎩᎧᏦᎩᏗ]

مأوای قلبم!
شکوه تصویر خیال انگیزی که از تو داشتم، بر زانوی خاک نشست.
با این همه، زبانم از ادای هر اعراضی رویگردان است...!
می‌بایست به محاکمه‌ی خودم برخیزم؛ به جرم عشق ورزیدن، به تمثالی که حقیقی نبود...!
نه تو که آن را در بطن ذهنم، آوار ساختی...!​

 

[ᎩᎧᏦᎩᏗ]

و آن ایام که جلوت وضیع من، جعل و تعشق من به آدمیان، کذب شود!
رگه های قلبم بر تخت سقیم تکیه کنند و در چشم عوام، شیاد جلوه کنم؛ احساس من به تو، تنها چیزی است که خنجر بهتان، قلبش را نمی‌شکافد...!
تو قلّکی را شکستی که، ارزنده‌ترین دارایی‌اش
خودت بودی...!​

 

[ᎩᎧᏦᎩᏗ]

اگر روزی، بعد از این ایام دیجور بازگشتی
هیچ تحفه‌ای برای غبار روبی این ایام، و منقح کردن انتظاری که در پی سفرت، بر خانه‌ی دلم سایه انداخت، طلب نخواهم کرد.
چرا که حضور تو خود در اشلِ ارمغانی نیکوست، که می‌تواند به کسی پیشکش شود.​

 

[ᎩᎧᏦᎩᏗ]

و شب، هنگامی که آسمان خودش را در مخمل سرمه‌ای تجلیز می‌کند
بغض های مهاجر در گلوگاهم صف کشیده و تصویر تو که در پس پرده خیالِ چشمانم می‌رقصد، چکه‌چکه سرشک را به مهمانی صورتم فرامی‌خواند؛ و قلبم را همچو آویزی، بر چوبه دار طلسم می‌کند...!​

 

[ᎩᎧᏦᎩᏗ]

من خون واژه ها را خواهم ریخت
و نوای کلام را در حصار حنجره، قبل از آن‌که حرمت بشکند و موسیقی‌اش را در بند بند گوش‌هایم بنوازد، سر می‌بُرم...!
بعد از ما هیچکس نباید، جهانش را به ساز امثال این‌ها بچرخاند.​