دلنوشته اندوه بی‌پایان | mona atiye کاربر انجمن یک رمان

[mona.n]

به نام آفریننده‌ی زیبایی‌ها

نام دلنوشته: اندوه بی‌پایان
نام نویسنده: mona atiye


مقدمه:

زندگی‌ این روزهایم بر دو واژه مبنا شده، واژه‌هایی که سردی،سیاهی و باتلاق زندگی‌ام را به رخم می‌کشند، اندوه بی‌پایان!


* کپی ممنوع

 

[mona.n]

شما را به تمام مقدسات قسم، مرا از این قفس آزاد کنید! آخه دلم به اندازه تمام دل‌ها گرفته است، چرا کسی نمی‌فهمد.

 

[mona.n]

او می‌گفت به زیبایی تمام گل‌های جهان هستم، نکند حالا پژمرده شده‌ام که مرا نمی‌خوهد.

 

[mona.n]

خدا می‌بینی در زندگی دفن شده‌ام! پس چرا جانم را نمیگیری.

 

[mona.n]

خدا یک آرزو دارم، فقط همین یکی! قبل از اینکه دوباره این گیتی را به چشم ببینم، جانم را بگیر.

 

[mona.n]

اشک اشک اشک، چه واژه‌ی آشنایی، مگر او همدم این روزهایم نیست!

 

[mona.n]

چه کسی غم دل دخترک را درک کند، چه کسی مرواریدهایش را پاک کند، چه کسی از نبود او نابود شود!

 

[mona.n]

وقتی به چشمانت خیره می‌شوم به این ایمان می‌اورم که خدا خلق سیاه‌چاله را از چشمانت الهام گرفته.

 

[mona.n]

با خود می‌گوید چرا آفریده شدم، هه خنده‌دار است! آخه دخترک اگر تو نبودی چه کسی شکستت را می‌خورد؟

 

[mona.n]

در سیاهی مغزم، وقتی که همه مشغول بودند. من به تنهایی قدم برمی‌داشتم و اجازه باریدن را به چشمانی که روزی عاشقشان بودی دادم.