در پاییز، نغمه‌های نوشتن در آسمان معلق‌اند. داستان‌هایی که با هر دم سردی از باد، جان می‌گیرند و دل‌ها را می‌نوازند.
دلنوشته اندوه بی‌پایان | mona atiye کاربر انجمن یک رمان
- نویسنده موضوع mona.n
- تاریخ شروع
- پاسخ‌ها 39
- بازدیدها 1,569
- کاربران تگ شده هیچ
- وضعیت
- ارسالی‌ها
- 301
- پسندها
- 4,127
- امتیازها
- 17,273
- مدال‌ها
- 1
- سن
- 20
- نویسنده موضوع
- #17
او تنها است، تنها در جایی که تاریکی مطلق حکم‌فرماست! صدای نفس هم شنیده نمی‌شود و این یعنی سکوت مطلق! او افسرده است وقتی به رویش لبخند میزنم، فوری اخم می‌کند. وقتی رنگ روشنی می‌بیند مانند دیوانه‌ها جیغ می‌زند.شاید دیوانه شده... نمیدانم ولی در آینه که به او زل میزنم مانند دیوانه ها گریه می کند و گاهی بلند بلند میخندد!
امضا : mona.n
- ارسالی‌ها
- 301
- پسندها
- 4,127
- امتیازها
- 17,273
- مدال‌ها
- 1
- سن
- 20
- نویسنده موضوع
- #19
تو اوج ناامیدی تو یه رویایی عمیق تو خیالم به خدا گفتم:
_ چرا جونم و نمی‌گیری خدا؟
یه لبخندی زد و گفت:
+ چون پشت هر ناامیدی یه امید وجود داره، یه روشنایی...
من که منظورش رو نفهمیدم، مگه اون نمی‌دونست که چقدر تنهام!؟
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
در اوج ناامیدی در رویایی عمیق در خیالم به خدا گفتم:
_ چرا جانم را نمی‌گیری خدا؟
لبخندی زد و گفت:
+ چون پشت هر ناامیدی یه امیدی وجود داره، یه روشنایی...
من که منظورش را نفهمیدیم، مگر او نمی‌دانست که چقدر تنهام؟
کدومش بهتره؟
_ چرا جونم و نمی‌گیری خدا؟
یه لبخندی زد و گفت:
+ چون پشت هر ناامیدی یه امید وجود داره، یه روشنایی...
من که منظورش رو نفهمیدم، مگه اون نمی‌دونست که چقدر تنهام!؟
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
در اوج ناامیدی در رویایی عمیق در خیالم به خدا گفتم:
_ چرا جانم را نمی‌گیری خدا؟
لبخندی زد و گفت:
+ چون پشت هر ناامیدی یه امیدی وجود داره، یه روشنایی...
من که منظورش را نفهمیدیم، مگر او نمی‌دانست که چقدر تنهام؟
کدومش بهتره؟
امضا : mona.n
- وضعیت
موضوعات مشابه
- قفل شده
- قفل شده
- قفل شده
