روی سایت دلنوشته‌ی بی‌قرار | نازگل مرادی کاربر انجمن یک رمان

[* نازگـل بانــو *]

***
اَشکی نباش که از گوشه‌ی چشمانش می‌چکی!
لبخندی باش که کنج لب‌هایش جا خشک می‌کنی!

 

[* نازگـل بانــو *]

***
چیزی برای از دست دادن وجود ندارد،
وقتی همه‌چیز را از تو گرفتند...
مفرد مطلق!

 

[* نازگـل بانــو *]

***
من هم روزی
همه‌چیز را جا می‌گذارم...
خودم را،
تنهایی‌هایم را،
بغض‌های سنگین شده در گلویم را،
دردهایم را،
قلبم را!
من...
روزی خودم را رها می‌کنم!

 

[* نازگـل بانــو *]

***
چیزهای زیادی ذهنت را آزار می‌دهند،
روحت را خسته می‌کنند،
قلبت را اذیت می‌کنند،
و جسمت را بیمار...
امّا تو در نهایت در سکوت تماشا می‌کنی!

 

[* نازگـل بانــو *]

***
همان حال و همان درد و همان دل!
امان از دل،
امان از دل،
امان از دل...!

 

[* نازگـل بانــو *]

***
من را هوایی برای نفس کشیدن نیست!
این‌جا همه‌چیز،
مرا به سمت مرگ می‌کشاند...
گویی روزگار دست بر بیخ گلویم گذاشته و فشار می‌دهد!

 

[* نازگـل بانــو *]

***
چیزی برای شادی ندارم!
با چیزهایی که متنفر بودم روبه‌رو می‌کنم خودم را!
قلبم را خاموش کرده‌‌ام،
و بی‌تفاوتی را انتخاب!
این آغاز یک جنگ است...!

 

[* نازگـل بانــو *]

***
متنفر می‌شوم از تو،
وقتی بغض می‌شوی،
و در گلویم می‌نشینی!

 

[* نازگـل بانــو *]

***
آدم‌ها همیشه شبیه یک معادله ریاضی هستند با صدها مجهول x و y!
هیچ‌کدام را نمی‌توانیم به آدم‌های سخت و آسان تقسیم کنیم.
بلد بودن آدم‌ها یک‌سری فرمول‌های ساده می‌خواهد؛ بلد بودن آدم‌ها یعنی بتوانی از پس لبخندهایی که می‌زند، بغض‌هایش را حس کنی، از پشت سکوت فریادهایش را تشخیص بدهی، مهم بودن‌های مخفی شده پشت بی‌خیال‌ها را پیدا کنی، دلخوری‌های پناه گرفته پشت برق‌های قلابی چشمانش را تشخیص بدهی!
اگر آدم‌ها را درک نکنی، آدم‌ها را بلد نباشی، آن‌ها را کنار می‌گذاری و می‌گویی سخت است و پیچیده...!

 

[* نازگـل بانــو *]

***
قدم زدن با پاهای برهنه را هفت‌سال بود که ترک نکرده بود،
هفت سال بود که راس ساعت بیست و پنج،
ساعتی که همیشه زیر لب زمزمه می‌کرد،
با یه لباس ارغوانی به سمت ساحل می‌رفت...
وقتی به ساحل می‌رسید،
در امتداد ساحل، آن‌قدر می‌دوید که دیگه نایی برایش نمی‌ماند.
قدم‌هاش را آرام می‌کرد و زل می‌زد به غروب خورشید،
آن‌وقت بود که لب‌هایش رو آرام باز می‌کرد و با فریاد می‌گفت:
-«آهای! این هم قرار امروزمان! هفت سال است که تنهایی و بدون تو، می‌آیم! راس ساعت...
ساعتی که تو رفتی، ساعت بیست و پنج!»
و بعد انگار زانوهای لرزانش توانشان را از دست می‌دادند،
روی شن‌های نرم ساحل فرود می‌آمد و هق‌هق‌هاش سکوت ساحل را می‌شکست!
زندگیش روی مدار ساعت بیست و پنج توقف کرده بود...!