روی سایت دلنوشته‌ی واژه‌ها مردند | ALNکاربرِ انجمنِ یک رمان

[༆ALN]

فریادِ حرف‌هایِ نگفته من به تو
می‌شود سطر به سطر واژه
بر رویِ کاغذی به سیاهی چشمانت!
​

 

[༆ALN]

«که کالبدِ مایوسِ مرا
به آرامیدنِ روحِ خود بخوان
چرا که ضوضاء مغزم،
کلمات را به تسلی روحم نمی‌خوانند... .»​

 

[༆ALN]

«در پسِ هجومِ دردهایِ قلبم
می‌دَرَم پرده‌هایِ شرم و حیا را
آن‌چنان که شوند کاغذی به‌نامِ کلماتِ
شرم‌نامه!»​

 

[༆ALN]

و اما منفور تر از چشمانِ
عریان از شرمِ تو
سرخی لبانت
برایِ رهگذره خیابانی بود!


​

 

[༆ALN]

که بیوه عنکبوتی در من
با کلماتِ آشفته ذهنم
شروع به تار بافتن می‌کند!​

 

[༆ALN]

«تو باعثِ سقطِ خون در رگ‌هایم هستی
تویی که با کلماتت آن‌چنان آتش بر دامانِ من می‌زنی؛
که جز سوختن در شراره‌هایِ آتش کاری از دستم بر نمی‌آید!»​

 

[༆ALN]

«نعشِ این پیکرِ درد دیده را
با کلماتت به آتش نکشان
که کائنات،
تو را در دامانِ سیاهی می‌اندازند!»​

 

[༆ALN]

«برایِ قرص‌هایی
که به قصدِ حل شدن در آب خود را عشوه گرانه می‌رقصانند تا مرگی را به ارمغان آورند
هیچ کلمه‌ای نمی‌توان
به کار برد جز تاسفی پیش!»​

 

[༆ALN]

«هنوزم میانِ ازدحامِ نوشته‌هایِ سیاه شده دفترم... .
نامِ تو را در میانِ
سطر به سطرِ خط‌خطی‌هایِ دفترم می‌خوانم!»​

 

[༆ALN]

«آبادیِ کاغذ ازدحام شده،
از خط‌خطی‌هایِ ضوضاء قلبم
و هیچ چیز کالبدِ
به یغما رفته مرا به جز کلمات تسلی نمی‌دهد!ـ»​