روی سایت دلنوشته‌ی آرشیو دلمردگی‌ها | آرزو توکلی کاربر انجمن یک رمان

[A.TAVAKOLI❁]

***
به نقطه‌ای از زندگی رسیده‌ایم، درست در تضاد با نقطه‌ی عطف زندگی، پر از هیچی، پر از خلائی که نمی‌دانیم قرار است چگونه پر شود و پر از آشوبی بی‌درمان...
​

 

[A.TAVAKOLI❁]

***
بعضی کلمات معنایشان بیش از حد تصور با منظور تغایر دارند.
می‌گوییم حال‌مان خوب است، در پس نگاه‌های احمقانه‌مان، در پس بغض‌هایی سرد که شکستن‌شان دلگیر است...
می‌گوییم می‌گذرد؛ اما نه تنها نمی‌گذرد بلکه جانمان را جرعه‌جرعه می‌نوشد...
می‌گوییم «خداحافظ» و در حسرت خواهشی برای ماندن هستیم، خداحافظی که می‌رسد به ژرف تنهایی‌مان، تنهایی‌ای‌ که نشات می‌گیرد از همان رفتن‌های بی‌اهمیت...
و وای از گفتنی‌هایمان که با حماقت لاپوشانی می‌کند حرف دلمان را و مغزمان را...
دلخوری‌هایی که هیچ‌گاه بازگو نشد و خفه شد و گوشه‌گوشه‌ی ذهنمان، دلتنگی‌هایی که فقط محض حفظ غرور ابراز نشد...
و بگذریم...
نگفتنی‌هایمان زیاد است.​

 

[A.TAVAKOLI❁]

***
دل‌گرفتگی فقط مختص یک لحظه و یک روز و یک ماه و یک سال نیست؛
دل‌گرفتگی گاهی عمقش به حد غم بی‌حد و اندازه‌ی نگاهی شکست خورده است...
یا شاید هم به اندازه‌ی درگیری‌های این روزهایمان...​

 

[A.TAVAKOLI❁]

***
چشم‌هایمان... گاهی اراده‌شان از کف می‌رود.
خیس‌شدن گونه‌هایمان هم...
دست خودمان نیست؛
درد دارد از دست‌دادن!
درد دارد رفتن...
درد دارد تحمل نبودن عزیزی که عزیز جان بود...
و روح جان در کَفَش...​

 

[A.TAVAKOLI❁]

***
گاهی شب، موقع خواب
دلت می‌خواهد بتوانی بخوابی...
چون خوابیدن هم توانایی می‌خواهد.
توانایی بغض‌نداشتن، توانایی چشم خیس‌نداشتن...
بی‌خیال بودن...
عزیزان را در کنار داشتن...​

 

[A.TAVAKOLI❁]

***
دنیا جای بهتری می‌شد اگر...
چشم‌مان دنبال دل‌شکستن نباشد، چشم‌مان پی لذت‌های خودمان نباشد...
دنیا جای بهتری بود اگر عقده‌هایمان را روی کسانی دیگر خالی نمی‌کردیم...
بغض‌هایمان را بر سر بی‌گناهی نمی‌شکستیم...
دنیا جای بهتری بود اگر به جای له‌کردن، راه‌مان را می‌رفتیم و سقوط دیگران را نردبانی برای پیشرفت نمی‌دانستیم.​

 

[A.TAVAKOLI❁]

***
به ژرف دلمردگی‌هایمان که بنگریم، می‌رسیم به مشتی از دلخوری‌ها...
و به تجمع نادیده گرفته‌شدن‌هایمان...
بودن‌هایی که نبودن‌شان سنگین‌تر است.
می‌رسیم به توقع‌هایی که نداشتیم و همان، شده پتکی و کوبیده شد بر سرمان...
می‌رسیم به دوست داشته‌نشانمان توسط دوست‌داشتنی‌هایمان.
به خلوت‌گاه‌های پر نشدنی و
به گونه‌ای که خیس ماند!​

 

[A.TAVAKOLI❁]

***
بیاید قولی بدهیم...
قول مردانه!
بیایید قول بدهیم دست از سر هم برداریم...
باور کنید بعضی‌هایمان گناه داریم.
آنقدر جان‎‌مان خسته‌است که قوای پاسخ ندارد.
بیایید قول بدهیم طلبکار هم نباشیم، طلبکار نبودن، طلبکار بی‌حوصله بودن، طلبکار حال بد داشتن...
قول بدهیم دیگر چشم نبندیم و با عنوان «رک‌گویی» هرچه در مغزمان‌ هست رها کنیم در صورت طرف مقابل‌مان...
بیایید باور کنیم کلمات، برای شکستن دلی خطرناک‌تر از هرچیز هستند.​

 

[A.TAVAKOLI❁]

***
این روز‌ها خب...
جای هیچ‌کس خالی نیست!
از خدا که پنهان نیست، از شما چه پنهان؟!
از آن روز‌هایی که انگ «بی‌احساس» نثارم کردند دیگر دلم برا کسی تنگ نیست.
من بی‌احساس نیستم، هیچ گاه نبوده‌ام.
از فوت دورترین‌هایم اشک می‌ریزم، برای موفقیت اطرافیانم خوشحال می‌شوم، من حتی به عشق هم اعتقاد دارم.
اما چون در پی‌اش نیستم بی‌احساس خطاب شده‌ام.
من عشق را دوست دارم؛
اما...
نه حوصله‌اش را دارم و نه جانش را
که دل به دلی ببندم و نگاهم اسیر خنده‌اش شود...
من این روز‌ها فهمیده‌ام روزگار از من‌ خوشش نمی‌آید، دلی را به دلم نزدیک می‌کند که ‌برای من نیست!​

 

[A.TAVAKOLI❁]

***
هی! دیوانه!
چه می‌کنی؟
آن ذوق چیست؟ آن شعف نشسته در نی‌نی چشمانت...
نشود خام شوی... لحظه‌‌به‌لحظه نزدیک‌ترش...
بودنش را دلیل خنده‌هایت ندادن...
اینجا آدم‌ها حوصله‌ی هیچ کس را ندارند، غرق شده‌اند در خودپرستی‌هایشان، که به من و تو بها می‌دهد؟!
اینجا آدم‌ها وصال را دوست ندارند، نرسیدن جذاب‌تر است!
تو به او نمی‌رسی، او به دیگری...
دگر حرفی نیست...
نه اینکه نباشد ها! هست... خیلی هم هست...
اما حوصله‌ای نیست!​