روی سایت دلنوشته‌ی صدای آخرین دیدار | Caba.M کاربر انجمن یک رمان

[.~Her S]

نام دلنوشته: صدای آخرین دیدار
نام نویسنده: صبا. م
تگ: منتخب
ویراستار: Roya.saadat
مقدمه:
داستان تلخ نبودت و دلتنگی بعد چشمانت؛ برای منی که حتی اشک نداشتنت را با ناز به جان می‌خرم؛ به تاوان بدی‌هایم... .
به یاد خاطرات خوب بین‌مان، نوازش موهایت و دریای چشمانت، می‌نویسم تا بماند یادگاری... .

​

 

[R.FANAYI]

•| بسم رب القلم |•

آنچه از دل برآید، لاجرم بر دل نشیند...



نویسنده‌ی عزیز، بی‌نهایت خرسندیم که دلنوشته‌های زیبایتان را در انجمن «یک رمان» به اشتراک می‌گذارید.
خواهشمندیم پیش از پست‌گذاری و شروع دلنوشته‌، قوانین بخش «دلنوشته‌های کاربران» را به خوبی مطالعه بفرمایید.
"قوانین بخش دلنوشته‌ی کاربران"

پس از گذشت حداقل ۲۰ پست از دل‌نوشته، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست نقد دل‌نوشته بدهید. توجه داشته باشید که دل‌نوشته‌های...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[.~Her S]

***
امشب نیستی و من داستان بی‌قراری چشمانت را برای پنجره می‌گویم.
نیستی و باز هم دیوار را، تکیه شانه‌ی زخم خورده‌ام می‌کنم. دوباره شب و تیک تاک مزخرف این ساعت،
که مرا در حسرت نبود آبی‌های کوچک نگاهت گم می‌کند... .
امشب تو نیستی و تاوان نبودنت را از قلم و کاغذ روی میز می‌گیرم.
می‌نویسم تا مبادا روزهای خوب باهم بودنمان به متروکه‌ی خاطرات کهنه برود.
آری این‌بار نوبت دیدار اول است... .​

 

[.~Her S]

***
از نگاه خسته مردمان توی کوچه می‌گذرم؛
این چه شوری‌‌ست که در آسمان جوانه زده‌است؟!
چه غوغایی‌ست، که ابرها را از هم جدا کرده تا خورشید نزدیک‌تر از همیشه بتابد؟!
نگاه تو چه بر سر دنیا آورده‌است، که آسمانش را برای وصال من و تو مسخره کرده است؟
تو ای لیلی یک عالم، چه با مجنون‌های جهان کردی
که ذکر زیر لب‌شان، به یک باره سخن دوست گشته است؟​

 

[.~Her S]

***
این بار محله‌ی پر آب و تاب‌مان را به مقصد مسیر همیشگی‌ا‌م ترک می‌کنم. خیابان را به تکرار رد می‌کنم؛ اما...
اما مگر می‌شد از دریاهای کوچک تیله‌هایت جان سالم به در برد؟! مگر می‌شد تو را دید و درنگذشت؟!
آه ای شیرین من؛ دیدارمان را به لبخندی مزین کن تا در قلبم همیشگی شود.
بخند تا یادم برود چه بی‌اندازه در تکرار غرق شده‌ام. بخند تا فراموش کنم هرکه را فراموشم کرده است.
بخند تا دلم تنگ‌تر از این نشود، که خدا دورتر از این نشود... .
بخند ای نازنینم؛ که بعد تو دنیا را برای پیشکشی چشمانت خواهم گشت.​

 

[.~Her S]

***
دیدمت، به سلامت می‌رفتی؛ اما ای شیرین من، دیدی که چه بر سر فرهادِ تو آمد؟
دیدی و گذشتی از منی که جان و دلم را به یک باره از برایت باخته بودم؟!
ای دخت جنگل! زیبای بی‌مانند من، ای تو! همه صبر و قرار من، فرمان ماندن را برای قلبت صادر کن که بی‌تو روزگار من تاب ندارد.
بمان که گر بروی، موهای روی سرم محکوم به سفیدی خواهند بود... .
بمان تا خودم را به جرم عاشقی در خیابان دار نزنم.​

 

[.~Her S]

***
چشمانم را بر هم می‌زنم؛ عقربه‌های ساعت گویی تنها همدم من در این بی‌تابی اند.
شاید آهن‌ها بهتر از ما انسان‌ها قدر یکدیگر را می‌دانند؛ که این چنین نزدیک هم، دور دایره‌ی عاشقی‌شان سرگردانند.
کاش می‌شد ما هم همین عقربه‌ها بودیم و تنها روزی چند بار کنار هم می‌ایستادیم؛
اما جدایی کاری با قلبم نمی‌کرد که به امید فال نیک، برای دیدنت هر شب به سراغ حافظ بروم.
کاش بودی و سکوت را مهمان لب‌هایت می‌کردی؛
اما نعمت داشتنت را از من درمانده دریغ نمی‌کردی.
کاش با من بودن آن‌قدر برایت سخت نمی‌شد که قلب باخته‌ی مرا، جایگزین دستان گره‌خورده‌ی دیگری کنی... .​

 

[.~Her S]

***
بیا که التماس، التماس آخر است و دیگر خونی برای جاری شدن از چشمانم باقی نمانده است.
یار دیرینه‌ی من، ای آغاز و پایان من! بیا و نظری بگردان که اگر دیر کنی، بغض بیچاره گلویم را تنگ‌تر از همیشه خواهد کرد.
بیا و پادشاه این سرباز زخمی باش، تا آخرین گلوله را در انفرادی خاطراتت مهمان قلبش نکند.
ماه من، تو تمام من بودی و حال از تهی بودن به سر آمده رویایم.
ببین افسوس نگاهم را. ببین تاوان تلخی‌هایم را چطور از گونه‌هایم سرازیر می‌کنم.​

 

[.~Her S]

***
من از ابد و یک روز باهم بودن‌مان حرف می‌زدم و تو از ستاره‌ی اقبالی که در بخت‌مان نبود... .
من از هوای بودنت سخن می‌آوردم و تو از حسادت‌های زمانه.
حسادتی که دست آخر قفل انگشتان‌مان را شکست و تو را بی‌دلیل تسخیر وجود خود کرد.
حسادتی که پذیرفتنش را گردن عاشقی انداختی و ترک مرا گردن تقدیر... .
بی‌وفا، من برایت کنار آسمان و ماه‌‌‌اش شعر می‌سرودم و تو تضمینش را برای او می‌خواندی؟!
این نبود رسم آن‌چیزی که نامش را عاشقی نامیدی... !​

 

[.~Her S]

***
تو بودی؛ ولی حتی یک بار دلت به حال قلب بی‌کسم، که از تنهایی به آغوش مهربانت پناه آورده بود، سوخت؟!
بگو آیا شبی تا صبح در رویایم پرسه زدی یا این منم که خط قرمز تصوراتم را رد کرده‌ام؟!
آخر ای دردانه، می‌دانی نبودت چه بر سر شقیقه‌های بیچاره‌ام آورده است؟!
می‌دانی پدرم از دیدن سفیدی موهایم یک شبه کمر خم کرده است؟!
می‌دانی هوای دل دادنت به دیگری، ریه‌هایم را خفه می‌کند؟!
بگو چند بار دیگر آه بکشم، تا غصه‌ی انبار شده در وجودم هوایی تازه کند؟
ای قلم! یاری‌ام کن که به یاد آورم لحظه‌های داشتنش را.
تو مثل شیرین من نباش و دستان پنهان شده‌ی کاغذ را محکم‌تر از منِ فرهاد بگیر... .​