مجموعه دلنوشته‌ فانوس‌ های شکسته | الهام سواری کاربرانجمن یک رمان

[الهام.س]

زخم‌های کهنه‌ام را با چسب زخم می‌پوشانم نه بخاطر التیام بخشیدنشان برای اینکه یادآور خاطرات تلخم هستند.
***
توان رویا رویی با خاطراتم را ندارم؛ هنگام رویارو شدن، همچون شیشه‌ای که با ظرافت می‌شکند و به ترک‌هایم اضافه می‌کند؛ می‌ترسم بریزد و تمام شود...همه چیز!

 

[الهام.س]

روز‌های تاریکم یک به یک سرمی‌شوند بی‌آنکه نوری از فانوس شکسته‌ام بتابد؛ ناامیدی دراعماق این دل نقش بسته است و جوانه‌ی خوشی را از ریشه خوشکانده.
جنگل آرزوهایم راسوزاند، دریای اشک چشمانم را خشکاند.

 

[الهام.س]

خورشید هر روز از یک طرف می‌تابد پس از کسی که اشتباه کرده توقع بی‌جا نکن.
یا ببخشا یا مجازاتش کن یا اسیر خود بکن یاهم که آزادش بکن.

 

[الهام.س]

بیا مرا از این بستر رهایم کن یا نجاتم بده یاکه هلاکم بکن
یا زخمم را شفا بخش و یا عمیق‌تر کن
یا برو از این دیار و ترک من کن
برو و خاطره‌شو در دل تقدیر برو دیگر شدم از زندگیم سیر.

 

[الهام.س]

دلم را ربودی و ناگهان غیب شدی نمی‌دانم همراه پرستوهای مهاجری!
سراغت را می‌گیرم من از هر پرنده‌ای؛
همه می‌گویند که من دیوانه‌ام.
فکر نکنم دیوانه داشته باشد غمی؛
برو شرت کم شود از دلم؛ خداحافظ، فکر نکنم چیزدیگه‌ای مانده باشد تابگم.

 

[الهام.س]

رو به کوه‌هایی که بلندیشان سایه انداخته‌اند بر روی کلبه‌ی کوچکم
باچه غروری استوار ایستاده ومن دربرابرش هیچم که منت برسرش بگذارم، روزی این کوه فروخواهد ریخت و کلبه‌ی تاریک من روشن خواهدشد.

 

[الهام.س]

همچون آلبومی قدیمی خاک خورده و پراز گرد و غبار و خاطراتم
کسی مرا نمی‌بیند و هیچ دست پر مهری از غبار پاکم نمی‌کند.
چشم پوشی می‌کند از من صاحب خاطره‌ها.

 

[الهام.س]

همچون درختی‌ام؛ که اندوه درتنه‌اش رگ دارد و فصل برگ‌ریزانش است...
هربرگی که از من جدا می‌شود به زمین می‌افتد خاطراتی کهنه و فرسوده‌ که درحال پوسیدن و فراموش شدن است.

 

[الهام.س]

من آن نیستم که زود برنجم و بزنم زیرگریه
اما رفتن تو ضربه‌ی محکمی بود به قلب من...
نمی‌توان بندآورد این سیل اشک را، حتی با پیله‌های خاطراتت!

 

[الهام.س]

تو از صحنه سکوت به هیاهوی دلم رسیدی تمام دارایی‌ام را که قلب کوچکم بود خیلی زود ازمن گرفتی حالا اشک‌هایم تنها دارایی من هستند؛
پس مراناچیزنکن.