در حال تایپ رمان و ماه، همیشه کامل نیست | آنی بوم کاربر انجمن یک رمان

Ani Bom · 20/11/25

کد رمان: 5718
ناظر: @Kalŏn

خلاصه:
همه‌ی بچه‌های محل یکبار در آن حیاط بازی کرده بودند، جز من! همه‌، بارها و بارها از دیوار انتهایی آن عمارت بالا رفته بودند و گردو چیده بودند، جز من! در میان همسالانم، آن عمارت نماد ماجراجویی بود؛ اما برای من، آن عمارت قلمرویی بود حرام. مادر همیشه می‌گفت آن خانه جن دارد تا مرا از پا گذاشتن به آن منع سازد. اما بعدها فهمیدم موضوع چیز دیگریست. داستان جن اردواح نبود. موضوع، انسان‌ها بودند. انسان‌هایی که با طمع و کینه‌توزی‌شان پایه‌های آن عمارت را بنا کرده بودند. مادربزرگ همیشه می‌گفت، «هیچ چیز ترسناک‌تر از انسان‌ها نیست.»
و من در خامی تمام، به این جمله خندیده بودم.

MAEIN · 20/11/25

«به نام داعیه‌ی سر متن‌ها»

نویسنده‌ی عزیز، ضمن خوش‌آمد گویی، سپاس از انتخاب این انجمن برای منتشر کردن رمان خود،
خواهشمندیم قبل از تایپ رمان خود قوانین زیر را به دقت مطالعه فرمایید!
قوانین جامع تایپ رمان

آموزش قرار دادن رمان را در تاپیک زیر دنبال کنید.
نحوه‌ی قرار دادن رمان در انجمن برای مطالعه کاربران

و برای پرسش سوالات و اشکالات خود در رابطه با رمان به لینک زیر...

Ani Bom · 21/11/25

مقدمه:
ماه در گردشی اجباری اسیر است؛ هر بار که به سوی تمامیت می‌شتابد، تقدیر همچون سایه‌ای پیش می‌رسد و گوشه‌ای از او را می‌بلعد. انگار حتی در آسمان ناتمام نیز چیزی پیدا نمی‌شود که کامل باشد.
می‌گویند، انسان‌ها همچون ماه‌اند. انسان‌ها نیز هر بار قدمی برمی‌دارند، می‌بالند و می‌سازند، اما همیشه جایی از درونشان نیمه‌تاریک می‌ماند. آنها نیز از دور، آرام و کامل به‌نظر می‌رسند؛ اما کافی‌ست یک قدم نزدیک شوی تا لکه‌ها و زخم‌هایشان را ببینی. هرکدامشان تکه‌ای از روشنایی را با خود حمل می‌کنند و تکه‌ای از تاریکی را پنهان. ماه نیز همانند ما، محکوم به زندگی در میانه‌هاست؛ در میانه‌ی نور و تاریکی، در میانه‌ی نقص و تکامل.
و ماه، همیشه کامل نیست.

Ani Bom · 22/11/25

پرده‌ی اول: پارچه‌ی سیاه

خبری از اقتدار همیشگی خورشید، نبود. لکه‌های ابر تیره، حکمرانی آسمان را به دست گرفته‌ بودند و بارانی نازل می‌کردند، بس لطیف! بارانی که نه آنقدر سنگین بود که سیل ایجاد کند، نه آنقدر سبک که نادیده گرفته شود؛ فقط آن‌قدر، که آسمان غبارآلود را تمیز و مردم را به کوچه و خیابان بکشاند.
برای من اما، این آهنگ خوش معنایی نداشت. برای من این نغمه‌ی شادی‌بخش، عمق دهنده‌ی زخم تازه‌ام بود. قلب کوچکم، ناتوان بود در تحمل این غم عظیم. کمرم، خمیده‌ بود زیر بار این فراغ. آخر کم غمی نبود، غم از دست دادن مادر.
دستم بر روی شیشه به حرکت در آمد و نقوشی در هم خلق کرد. پیشانی‌ام را به پنجره چسباندم. شیشه سرد بود؛...

Ani Bom · 22/11/25

یادآوری این خاطره، مانند مشتی بر سینه‌ام فرود آمد. نفسم را به سختی بیرون فرستادم. نگاهم سرو‌های بلند‌قامتی را برانداز می‌کرد، که در این باران، رقصانند. چرا طبیعت به میل من نبود؟ چرا آسمان با آن همه ابر نرم، مرا به آغوشش راه نمی‌داد؟ چرا باد، نجوای تسلیت بر گوشم نمی‌خواند؟
احساس می‌کردم مانند قایقی بی‌پارو در اقیانوسی از غم رها شده‌ام، بدون هیچ نقشه‌‌ای. مطمئن بودم که نبود مادر، همه‌مان را خرد می‌کند. اما باید قرص می‌بودم، باید محکم جلوه می‌کردم، ناسلامتی من دختر محکم خانواده بودم. گریه و زاری، باشد برای تنهایی؛ برای خلوت. حال باید حواسم به خواهرکانم می‌بود. به پدری که یک شبه، آن‌طور خمیده و پیر می‌نمود. به دختر خواهری، که آرام و معصومانه روی تخت خفته بود، اما چندی پیش...

Ani Bom · 23/11/25

داستان به صورت روایت موازی است و راوی‌های هر پرده به ترتیب در چرخش‌اند.

پرده‌ی دوم: بله‌ی نحس

تمام عمارت، با چراغ‌های رنگارنگ آذین بسته شده بود. صدای ساز و نقاره، تا هفت آبادی آن طرف‌تر به گوش می‌رسید و خواب را از تمام اهالی روستا، حتی آن‌هایی که دعوت نبودند نیز ربوده بود. مرد‌ها دست به دست هم، حلقه‌‌ای تشکیل داده بودند و با رقص محلی، شادی خود را ابراز می‌کردند. برخی دیگر، تفنگ بر داشته و تیر و ترقه در می‌کردند. شیرینی‌های متنوع و میوه‌های فصل، همه زینت میز‌های حیاط بودند. بوی کباب بره، گربه‌ها را به حیاط کشانده و صدای اعتراض‌آمیزشان را بلند کرده بود.
آخر عروسی کم...

Ani Bom · 24/11/25

همه فقط گفتند، «مبارک باشه!»
شب به آخر رسید و او را دست در دست مردش، راهی اتاقی کردند. شب زفاف آغاز شده بود و دخترک، هیچ از آن نمی‌دانست. هیچ از آن همراهی و نگاه‌ها و پچ‌پچ‌ها، نمی‌فهمید.
شانه‌های نحیفش می‌لرزید و ضربان قلب کوچکش چنان تند می‌کوبید که گویی می‌خواست از قفس سینه‌اش بیرون بپرد.
هر چه نگاه دخترک ترسان و ملتمس بود، در عوض نگاه داماد، پر بود از عشق و محبت. آمیخته به ملایمت؛ آمیخته به مهر و علاقه.
سال‌ها گذشت. خان مرد و خان جدید، جایگزین آن شد. دخترکِ سودابه نام، بزرگ و بزرگ‌تر شد. دخترکی که وقتی آن مرد به خلوتش می‌آمد، نفسش سنگین می‌شد و تن کوچکش لرزان؛ دخترکی که در تنهایی و نبود مردش، هنوز عروسک‌هایش در آغوش می‌کشید و برایشان مادری می‌کرد، حال بزرگ شده بود...

Ani Bom · 25/11/25

پرده‌ی سوم: می‌گیرمت

همه سر میز غذا جمع بودند. هیچ‌کس غذا از گلویش پایین نمی‌رفت؛ اما هیچ‌کس هم به روی خود نمی‌آورد. صدای قاشق‌هایی که بی‌هدف در بشقاب می‌چرخیدند، تنها صدایی بود که سکوت مرگبار اتاق را می‌شکست.
آذین، غذایی مانده از ظهر را گرم کرده بود و همه را به اجبار، سر میز کشانده بود. غذایی که نه بویی برایمان داشت، نه مزه‌ای. در طول این یک هفته‌ی پس از مرگ مادر این اولین شامی بود که در این فضای خفقان‌آور، صرف می‌شد. بقیه‌ی وعده‌ها هم که اصلاً صرف نمی‌شد.
پدر، پای مصنوعی‌اش را در آورده بود. پایی که یادگار جنگ بود. پایی که هر وقت درآورده می‌شد؛ نشان از آن بود که پدر باری سخت بر دوش دارد. انگار این پا عوض آنکه...

Ani Bom · 26/11/25

رفتم و بر لبه‌ی تخت، در کنارش نشستم. دست‌هایم را دور شانه‌های لرزانش حلقه کردم. صدایم هم قاطع بود هم نرم:
- تو بهتر از هر کسی می‌دونی مامان چه دردی می‌کشید؛ می‌دونی سرطان چطور از پا انداخته بودش؛ می‌دونی چقدر ناراحت بود که مجبور شده موهاش رو کوتاه کنه...
اکسیژنی که یک ‌هفته‌ای بود به سختی گیر می‌آمد را داخل فرستادم:
- اگه واقعاً مامان رو دوست داشتی، باید الان براش خوشحال باشی! حداقلش اینه که اون الان یه جایی که درد نمی‌کشه. مگر اینکه اونقدر خود...
صدای آمیخته به گریه و فین‌فینش، صدایم را قطع کرد:
- خودم می‌دونم ولی...
گریه‌اش دوباره شدت گرفت:
- من بدون مامان نرگس چیکار کنم؟!
واژه‌های آخرش در اشک غرق شد. در آغوشم خزید. سخت به خود فشردمش، انگار که می‌خواستم بگویم، «نترس! من...

Ani Bom · 27/11/25

سکوتش پاسخگوی سؤالم بود. چند ثانیه طول کشید تا مغزم باز شود. سکوتی که برقرار شد، آرامش قبل از طوفان بود. خشم، همچون موجی داغ از پشت گردنم بالا جست و بر صورتم شعله کشید. بعد از آن، گام‌های محکمم بود که به زمین کوبیده می‌شد و از پله‌ها پایین می‌رفت. یقیناً رسوای دو عالم کرده بودم آذین را. هر چه او سکوت کرده بود، حال کوبیده شدن پاهای من به پله‌ها شیپور برداشته و جار می‌زدند این خفت را.
جلو آمد و راهم را سد کرد. موهای پخش شده در صورت را کنار زد و با پایین فرستادن آب دهانش گفت:
- ماهی توروخدا سروصدا راه نندازیا! یه کاری نکن به غلط کردن بیفتم.
به سمتش برگشتم و او، ترسان چند قدم عقب رفت. انگار نه انگار که از من بزرگتر است.
- برگرد بالا. بیایی پایین من میدونم و تو.
حساب برد و...

در حال تایپ رمان و ماه، همیشه کامل نیست | آنی بوم کاربر انجمن یک رمان

گزینه‌های بیشتر

Ani Bom

MAEIN

Ani Bom

Ani Bom

Ani Bom

Ani Bom

Ani Bom

Ani Bom

Ani Bom

Ani Bom

موضوعات مشابه

کاربران بازدید کننده از موضوع (تعداد: 34)

کاربران در حال مشاهده موضوع (تعداد: 0, کاربر: 0, مهمان: 0)