دلنوشته تَـوَهُـم | پریچهر صادقی کاربر انجمن یک رمان

[Cãlypso]

دنیا رنگ هایش را از دست داده.
همه اش در رنگ های تیره خلاصه می شود.
این روز هـا مدام دنیا را محو و تار می بینم.
شاید...
فقط چشمانم لبالب اشک است.

 

[Cãlypso]

وقتی داغی اشک را روی گونه هایم حس می کنم.
تلاشی برای توقفشان نمی کنم.
بگذار روان شوند.

 

[Cãlypso]

احساس سبکی چه خوب است.
یادم می رود...
بی وفایی تو را
نامردی روزگار را
کدر شدن دنیایم را
خیس شدن چشمانم را
با تَـوَهُـم راحت ترم!

 

[Cãlypso]

روزگار پَست شده!
انگار دنیا هم فقط زخم میزند.
زخمی که به زخم های نه چندان کهنه ام اضافه می شود.
زخم هایم تنها دردناک نیستند.
با هر سوزش، چِرک خاطرات گذشته را به یادم می آورند.
جایشان خوب نمی شود.
فقط کهنه تر می شوند؛ اما فراموش نه!
گُله به گُله ی تن من زخمی است.

 

[Cãlypso]

به خودم می لرزم.
دست هایم را مانند پیچک
دور تن خسته و ضرب دیده ام حصار می کنم.
باد سردی می وزد.
می بینی؟!
زمستان هم مدام حماقت هایم را به سرم می کوبد.
لبخندی تَلخ می زنم.
«هوا بَس ناجوانمردانه سرد است!»

 

[Cãlypso]

دیگر عذاب نمی کشم.
دیگر از اینکه
میان سیاهی و تاریکی روزگار، دست و پا می زنم...
ناراحت نیستم.
بگذار کمی راحت باشم.
من خیلی وقت است...
روح دردناکم را به دست سایه هـای سَرکش زندگی سپردم!

 

[Cãlypso]

کدر و مات بودن تصویر زندگی مَن، دیدنی است.
اما...
آن چیزی که از دور می بینی؛ نیست.
کمی نزدیک تر بیا!
آنوقت...
در تَلخی و سیاهی اش غَرق خواهی شد.

 

[Cãlypso]

خانه را غبار گرفته.
غباری به تیرگی سَرنوشت مَن!
انقدر تیره...
که کسی نمی تواند؛ آن را با دستمال بزداید.

 

[Cãlypso]

هـوا سنگین است.
سنگینی اش، به ریه هـایم فشار می آورد.
گاهی خَفه می شوم.
خَفگی از خاطرات گذشته!

 

[Cãlypso]

_دستمالی دارید؟!
لطفا یکی به مَن بدهید.
فقط می خواهم بغض گلویم را پاک کنم.