دلنوشته تَـوَهُـم | پریچهر صادقی کاربر انجمن یک رمان

[سالخورده و گربه اش]

دنیا رنگ هایش را از دست داده.
همه اش در رنگ های تیره خلاصه می شود.
این روز هـا مدام دنیا را محو و تار می بینم.
شاید...
فقط چشمانم لبالب اشک است.

 

[سالخورده و گربه اش]

وقتی داغی اشک را روی گونه هایم حس می کنم.
تلاشی برای توقفشان نمی کنم.
بگذار روان شوند.

 

[سالخورده و گربه اش]

احساس سبکی چه خوب است.
یادم می رود...
بی وفایی تو را
نامردی روزگار را
کدر شدن دنیایم را
خیس شدن چشمانم را
با تَـوَهُـم راحت ترم!

 

[سالخورده و گربه اش]

روزگار پَست شده!
انگار دنیا هم فقط زخم میزند.
زخمی که به زخم های نه چندان کهنه ام اضافه می شود.
زخم هایم تنها دردناک نیستند.
با هر سوزش، چِرک خاطرات گذشته را به یادم می آورند.
جایشان خوب نمی شود.
فقط کهنه تر می شوند؛ اما فراموش نه!
گُله به گُله ی تن من زخمی است.

 

[سالخورده و گربه اش]

به خودم می لرزم.
دست هایم را مانند پیچک
دور تن خسته و ضرب دیده ام حصار می کنم.
باد سردی می وزد.
می بینی؟!
زمستان هم مدام حماقت هایم را به سرم می کوبد.
لبخندی تَلخ می زنم.
«هوا بَس ناجوانمردانه سرد است!»

 

[سالخورده و گربه اش]

دیگر عذاب نمی کشم.
دیگر از اینکه
میان سیاهی و تاریکی روزگار، دست و پا می زنم...
ناراحت نیستم.
بگذار کمی راحت باشم.
من خیلی وقت است...
روح دردناکم را به دست سایه هـای سَرکش زندگی سپردم!

 

[سالخورده و گربه اش]

کدر و مات بودن تصویر زندگی مَن، دیدنی است.
اما...
آن چیزی که از دور می بینی؛ نیست.
کمی نزدیک تر بیا!
آنوقت...
در تَلخی و سیاهی اش غَرق خواهی شد.

 

[سالخورده و گربه اش]

خانه را غبار گرفته.
غباری به تیرگی سَرنوشت مَن!
انقدر تیره...
که کسی نمی تواند؛ آن را با دستمال بزداید.

 

[سالخورده و گربه اش]

هـوا سنگین است.
سنگینی اش، به ریه هـایم فشار می آورد.
گاهی خَفه می شوم.
خَفگی از خاطرات گذشته!

 

[سالخورده و گربه اش]

_دستمالی دارید؟!
لطفا یکی به مَن بدهید.
فقط می خواهم بغض گلویم را پاک کنم.