دلنوشته تَـوَهُـم | پریچهر صادقی کاربر انجمن یک رمان

[سالخورده و گربه اش]

رو به بیابان فریاد میزنم.
با فریاد!
از گذشته ام، خاطرات، اعتماد، دروغ هـا...
می گویم.
انقدر که صدایم خَش دار می شود.

 

[سالخورده و گربه اش]

روی زمین سرد می نشینم.
بگذار روحم یخ بزند.
مغزم منجمد شود...
تا دیگر یادم نیاید خاطرات گذشته!
اینطور بهتر است.

 

[سالخورده و گربه اش]

دنیای تنهایی، خلاصه ای از تاریکی و غبار است.
مقدمه ندارد.
پایانش مشخص نیست.
سر آغازش هم دست خودت نیست.
تو فقط این بین عروسکی برای به بازی گرفته شدن؛ هستی و بس!

 

[سالخورده و گربه اش]

دود هـای این شهر، آزارم نمی دهد.
فقط، هرز گاهی...
مانند بختک، خفت گلویم می شود.
راه نفسم را مسدود می کند.
خشک سرفه می کنم!
غبارش چقدر غلیظ است.

 

[سالخورده و گربه اش]

«مشکی رنگ عشقه!»
چه جمله ی احمقانه ای!
اگر عاشق، عشق در قلبش جریان بدارد.
اگر شکستی تلخ به زهرمار!
تجربه نکرده باشد.
هیچگاه...
پابوس درگاه سیاهی نمی شود.

 

[سالخورده و گربه اش]

عشقی از جنس دروغ سخت نیست.
آسان است.
اگر بی وجدان باشی!

 

[سالخورده و گربه اش]

وقتی کلمه ی «عشق» مطرح می شود.
وقتی«دوستت دارم» میشنوم
یاد جُکی مسخره می افتم.
جکی بی سر و ته، تلخ و هرچند زننده!

 

[سالخورده و گربه اش]

قلب من خیلی سنگ است.
خیلی تیره شده.
نیازی به یک مرهم دارد.
مرهمی از جنس ماندگاری!

 

[سالخورده و گربه اش]

پریشان دست باد است
موهای کلافه ی من!
تار تارش گره خورده و سخت
مانند دل تیره ی من!
#پ.ص

 

[سالخورده و گربه اش]

تراژدی ِ طنز، صحنه این روز هایم شده است.
غم بار مثل روح خسته ام!
کمدی مثل قلب ساده ام!
می بینی؟!
عجب، فیلم ماهرانه ای است.