دلنوشته تَـوَهُـم | پریچهر صادقی کاربر انجمن یک رمان

[سالخورده و گربه اش]

صفحات برگ زندگی را ورق می زنم.
چقدر سیاه است.
خط خطی و کثیف!
تعجبی ندارد.
قلب آدم ها را بیان می کند.
روح بیمار انسان ها را تعریف می کند.
تعجبی نیست!

 

[سالخورده و گربه اش]

گله دارم.
گله دارم؛ من از عالم و آدم!
چه شعر آشنایی!
من گله دارم!
از این روزگاری که دنیا برایم ساخته...
روزگار نکبتی!

 

[سالخورده و گربه اش]

_آقا، این قلب را می خرید؟!
با تحقیر نگاهم کرد؛ رفت.
مگر حرف بدی زدم؟!
درست است؛ دِل من کمی تکه پاره شده است.
اما هنوز قیمت یک دل را دارد.

 

[سالخورده و گربه اش]

فکر میکنی بعد از نبود تو
من شب ها خوب خوابیدم؟!
اشتباه میکنی
کابوس ندیدم؛ اما رویا هم نه!
خواب های من، تنها تصویر خط ممتد رو به اتمام بود و بس!

 

[سالخورده و گربه اش]

برگرد؛ برو!
نخواستیم دیگر برگردی.
آخرش هم...
تو فقط یک مدت خوب و زیبا هستی؛ بعد از آن زشت میشوی.
تو برو!
توَهُـمَت قشنگ تر است.

 

[سالخورده و گربه اش]

موهایم را به دست باد می سپارم.
لاخ لاخشان را به بازی گرفته...
چه صحنه ی زیبایی شد.
دختری در رقص گیسوان!
کسی که هنوز احمقانه تَـوَهُـم تو را میزند.
خیلی احمقانه!...

 

[سالخورده و گربه اش]

گوش های دیوار این خانه، پر شده از...
گِله هایم!
خنده هایم!
اشک هایم!
دیوار از شنیدن این ها خسته نشد.
اما؛ شنیدن خاطرات و روزگارم...
دیوار را کُشت!

 

[سالخورده و گربه اش]

از تاریکی شب وحشت دارم.
به رنگ چشمانت است؛ سیاهی مطلق!
شاید روزی آسمان شب هم، مرا به حال خود رها کند.
آنوقت دیگر باید تَوَهـُم آن را هم بزنم.

 

[سالخورده و گربه اش]

برگه های پاک نویس من...
پُر شده از سیاهی!
سیاهی جوهر خودکاری که پاک نمی شود.
تلخی روزگاری که شیرین نمی شود.
درد قلبی که تسکین نمی یابد.
برگه هایم شبیه چرک نویس شده!

 

[سالخورده و گربه اش]

این روز ها، خیلی نزدیکی خدا را حس میکنم.
انگار، دستش را دراز کرده و زمزمه وار می گوید:
_دیگر پرونده ی زندگی ات بسته می شود؛ خیالت جمع!
خیال من که جمع است.
اما نمی دانم؛ این که گاهی نفسی ندارم؛ تَوَهُـم است یا هوشیاری؟!