کامل شده مجموعه اشعار خواب های طلایی | مسیحه کابر انجمن یک رمان

[مسیحه]

شعر وترانه که میشوی
حضورت را مثل یک خورشید روشن کوچک
در آسمان سفید دفترم میابم
در شبی تاریک در سکوت نا به هنگام
قهر ماه ،
چون تو سر زده به آسمان شبگونه ی این
دفتر چه ی بی فروغ آمدی .....
حال با قهر ماه
چکنم ؟اما تو آمدی
با اینکه وهمی بیش نیست .....

 

[مسیحه]

نسبم را می یابی،
میدانم که من
نه از نسل آفتادم
نه از سلاله ی سادات
نسبم به کدامین درویش میرسد
من نمیدانم
هفت جدم را نه نخواهم شناخت هر گز
از کدامین رگه ام ؟کولیان کدامین سر زمین ؟
شاید دهمین مادرم از رقاصه های یاس
در باغچه ی آدمیان
سرزمین پاییز باشد
نسبم به کجا میرسد خدا میداند
عشقم در کنار تو باشم
نسبم رامی یابی؟

 

[مسیحه]

همین امروز
قبل از بر گشتن به خانه
نجار سر کوچه امان
باتخته ها سخن از تبسم ومسیح میکرد
ودختری که خون شکنجه های عشق خویش را
از روی زمین پاک میکرد ....

 

[مسیحه]

روز هایست که بر گشته ام
به سالهای واپسین اشک
به گره خوردن چشمم با ابر
میبارند در من ابرهای تنهایی!
تو هر گز نخواهی فهمید
ابن معنا را
ای ترک خورده
از حسادت برکه....
من که خود
دریاییم ......

 

[مسیحه]

امشب چه شب هولنا کیست
من به بی ثباتی تقدیر خویش می اندیشم
سراسیمه
میان برگهای زرد وخاک گرفته ی کتاب
چاپ نشده ی خاطرات ذهن
آشفته ی خویش
به دنبال نشانی از تو میگردم

 

[مسیحه]

بگو ....خود بگو
چگونه بشناسمت ای آورنده ی
شعر وترانه در
قلب آیینه های شکسته ی من ؟

 

[مسیحه]

ذهنم متمرکز نیست اما
صدای پچ پچ شهابی را
میشنوم از دور دست آسمان
انگار طعم بوسه ی انار ترش را نچشیده است مثل من
که امشب خواهم شکست
از این همه بی وزنی......

 

[مسیحه]

نمی ایستی که ماندنم راننگری
نارفیق؟
در نیمه راه
تنهایم میگذاری ؟
جوابم نمیدهی که
سوالی نپرسم ؟
چقد بد است به انتها رساندن کسی
که تمام خوبی هابود !

 

[مسیحه]

ای تو !
ای زندگی من
که مرا در آغوش لحظه هایت جاداده ای
از هرم نفس هایت دلک پاییزیم
بهار میشود
دستان تورا سپاس عشق من !
که دستانم را با خود آشنا کرد
دستان تورا سپاس !

 

[مسیحه]

بی پروا سرخ وآتشین
تا کی گیسوان بید مجنون را شانه بزنم ؟
وحرفهایم را واژه واژه روی
پوست آهوی قربانی دلم بنویسم......؟
تا کی پلک پنجره ی خسته را باز بگذارم ؟تا
ابرها یکی یکی بیرون بروند
تا چه وقت برای دیدن تو زنده بمانم ؟
آه ه ه ......