روی سایت دلنوشته‌ی صندلی انتظار | REIHANE_F کاربر انجمن یک رمان

[R.FANAYI]

***
تو خسته نشده‌ای؟
به ولله که خواب هم اندازه‌ی خودش را دارد!
می‌دانستی این روزها
کمر مادرت زیر خرج بیمارستان خم شده؟
می‌دانستی این روزها
یک روز در میان در حرم امام رضا می‌خوابم؟
و تلخ‌تر از همه آن‌جاست که فردا باز منم و یک صندلیِ انتظار!
باز تویی و نفس‌هایت که هر لحظه سخت‌تر بالا می‌آیند... .

 

[R.FANAYI]

***
امروز دخترک پرسید:
- چرا هر روز می‌رین و دوباره میاین؟
خنده‌دار بود، و من خندیدم!
نمی‌دانست جانم روی تخت خوابیده و این را می‌پرسید.
نمی‌دانست، گر می‌دانست نمی‌پرسید... .
آخر چه‌کسی بی‌جان زنده می‌ماند که من بمانم؟!

 

[R.FANAYI]

***
امروز این‌جا،
روی صندلیِ انتظار نشسته‌ام
و به دست‌هایمان که به یک‌دیگر پیوند خورده‌اند نگاه می‌کنم... .
آن روزها، همین‌جا، در همین ساعت
دست در دست یک‌دیگر رویِ همین صندلی می‌نشستیم
و موج‌های دریا را از صدای خنده‌هایمان مستفیض می‌کردیم... .

 

[R.FANAYI]

***
امروز دیگر تمام شدم،
صدای بوق ناقوس مرگم بود... .
و حال من رویِ همان صندلی،
همان ساعت که قرار داشتیم و تو نیامدی نشسته‌ام.
نشسته‌ام و فکر می‌کنم،
به دست‌هایی که با یک تصادف جدا شدند،
به قلبم که برخلاف میل باطنی‌ام هنوز می‌تپد!
فکر می‌کنم، و در عجبم که چرا هرچه سیگار آتش می‌زنم،
دردهایم دود نمی‌شوند!
نشسته‌ام و به موج‌ها خیره می‌شوم،
تا شاید قلبِ دیوانه‌ام دست از دلتنگی
برای همان نفس‌های تکه پاره‌ای که حال دیگر نمی‌کشی،
بردارد... !

پایان

 

[G.ASADI]

​