روی سایت مجموعه دلنوشته‌ها‌ی می‌دانم که می‌دانی | YASAMAN.6 کاربر انجمن یک رمان

[YASAMAN.RAZIYAN]

***
می‌گویم که چگونه بی‌رحمانه
نگاهم می‌کردی،
امّا نمی‌آمدی و
قلب ناآرامم را آرام نمی‌کردی.
​

 

[YASAMAN.RAZIYAN]

***
بازهم می‌گویم که
چطور صدای زجه‌های شبانه‌ام
را می‌شنیدی،
امّا با حرف‌هایت
آرامم نمی‌کردی.
​

 

[YASAMAN.RAZIYAN]

***
چرا جانانم؟!
چرا چشم‌هایت را می‌بستی
و آرام از کنارم رد می‌شدی!؟
چرا گوش‌هایت را می‌گرفتی و
تنها، فقط به من زل می‌زدی!؟​

 

[YASAMAN.RAZIYAN]

***
چرا روی ماهت را
از دیده‌ام محروم کردی؟!
مگر گناه من جز
عاشقی چیز دیگری بود؟!
​

 

[YASAMAN.RAZIYAN]

***
مگر عشق چه دارد که همه می‌گویند
نمی‌توان، آتش عشق را خاموشش کرد؟!
​

 

[YASAMAN.RAZIYAN]

***
ماه‌ِ شب‌هایِ بی‌قرارم!
می‌دانم که می‌دانی
این سه حرف معمولی،
چیزی فراتر از معمولی هستند
و کنارهم، کلمه‌ای را می‌سازند که
چیزی است فراتر از ذهن‌هایمان!
​

 

[YASAMAN.RAZIYAN]

***
یادم نمی‌آید که آدمِ بدقول بودی!
همیشه سر وقت کنارم حاضر می‌شدی و
می‌گفتی
من که دلم نمی‌آید نفسم را منتظر بگذارم،
پاهای کوچکش درد می‌گیرد و صبرش لبریز.
​

 

[YASAMAN.RAZIYAN]

***
یارِهمیشگیم!
الآن پانصد و پانزده روز از آخرین قولی که
داده بودی می‌گذرد و تو هنوز نیامدی!
​

 

[YASAMAN.RAZIYAN]

***
همه می‌گویند که نمی‌آیی!
امّا من می‌گویم
شاید آمد.
​

 

[YASAMAN.RAZIYAN]

***
همه می‌گویند
انتظار تو را خواهد کشت.
امّا من می‌گویم
انتظار است که مرا در
این پانصد و پانزده روز نگه داشته است!
اگر نبود که من حال، روح سرگردانی بیش نبودم!
​