مجموعه دلنوشته‌ فانوس‌ های شکسته | الهام سواری کاربرانجمن یک رمان

[الهام.س]

تنها مجازاتم گریه ا‌ست؛
تو مرا جدا مجازات می‌کنی،
آخرش به این عذاب‌ها خاتمه خواهم داد،
با چند ضربه‌ی تیغ و درگوشه‌ای ازخلوت و تنهایی خود جان را تسلیم خواهم کرد.

 

[الهام.س]

من به چشمان خود اعتماد دارم
اما تو، آنکه من می‌دیدم و پسندیدم نبودی.
چشمانم دیگر درآیینه از دیدنم خجالت می‌کشند و من اعتمادم را حتی به چشمانم ازدست دادم.

 

[الهام.س]

من از همه نامیدم و پشتم به تو گرم است همچون کوه، امّا تو میروی و پشت می‌کنی به من؛
دیگر حتی به کوه هم اعتمادی نیست.

 

[الهام.س]

فانوس شکسته‌ام را برخواهم داشت و به اعتباردیدنت سربه کوه و بیابان خواهم زد،
بی اینکه بیمی داشته باشم از تاریکی؛ به امید اینکه تو خواهی آمد، دستم را خواهی گرفت و این وَهم پایان خواهی یافت!

 

[الهام.س]

این زن به تو ارزش مرد بودن داده که خود را به سختی‌های دنیا سپرده؛ باخیال اینکه که شاهزاده‌ای با اسب سفید خواهد آمد ونجاتش خواهد داد، امّا تو آن جادوگری که درجلد شاهزاده مراگول زده.

 

[الهام.س]

چه بسیار قول‌هایی به من داده‌ای، و اینبارهم مرا هیرت‌زده کرده‌ای؛ امّا قول‌های این زمانه دیگر قول نیست که
شاخ‌غول‌ست!
دلچسب امّا خیالی و غیرقابل باور.

 

[الهام.س]

قلبم همچون دریایی خشکیده
و ترک خورده می‌ماند
که رود مهربانیت را
بر او بستی و هنوز هم تشنه‌ی محبت‌هایت است.

 

[الهام.س]

درآسمان قلبت من همانند ستاره‌ای پرنور می‌درخشیدم...
نمی‌دانم کدام چراغ هواپیمایی دلت را برد!
حیف دیر فهمیدی به آسانی از دست دادی مرا.

 

[الهام.س]

ما آدم‌ها چقدر ساده و خوش باور هستیم؛
دل به هر فال خوشی می‌بندیم،
گر بدبیاید می‌گرییم واگر خوش بیاید می‌خندیم.
کاش همه چیز حقیقت داشت و درفالم تو بامن زندگی می‌کردی؛ درآینده‌ای نه چندان دور!

 

[الهام.س]

سر درگم درمیان خاطرات کهنه مثل شبگرد همچنان می‌چرخم، دور افتاده‌ام از زندگانی خوش خود و چقدر غریبه‌ام با این همه خاطره.