مجموعه دلنوشته‌ فانوس‌ های شکسته | الهام سواری کاربرانجمن یک رمان

[الهام.س]

مثل اقیانوس غرق در سکوتم، درخودم خیلی چیزها دارم اما صدایی نیست که درونم را توصیف کند.

وقتی فکرم درگیرتوست
نمی‌توانم مشکلات پیش‌پا افتاده را حل کنم، مثل پیداکردن هندزفری‌هایم.

 

[الهام.س]

دلم از حرف‌های توخالی و بی‌هوده شکسته
از حرف‌هایی که ازجنس غباراند
بایک باران از اشک می‌نشینند و چه بار سنگینی از غم‌ها برقلبم فرود می‌آید.

 

[الهام.س]

حس یک آدمی را دارم که همه
تنهایش گذاشتند و رفتند
خالی از حرف، تنهای تنها!
همیشه در درون خود و شکسته از کینه‌ها.

 

[الهام.س]

مثل یک کلبه‌ی مخروبه‌ام که از درون پوسیده‌ام؛
ظاهرم غمگین و شکسته‌است امّا در درونم امیدیست و منتظرم تا بیایی و مرا سامان بدهی.

 

[الهام.س]

من و او؛ مثل آسمان و دریا هستیم.
همیشه ازیکدیگر دور، در خود او را می‌بینم
امّا از او فرسنگ‌ها دور هستم و هنوز به آمدنش امیددارم به عشق اینکه آسمان به دریا می‌رسد.

 

[الهام.س]

این ناچیز قلبم را به دست‌های کسی سپرده‌ام، که سال‌هاست دل خود را در دنیای کسی دیگر جای گذاشته...
و من چشم انتظار دیدار او هستم تا جای خالی قلبم را پرکنم.

 

[الهام.س]

کوله‌بارت را بستی امّا؛ من و چشمانم...
خطوط جاده‌های بازگشت را می‌شماریم.
نه خودش می‌آید و نه پیغامی ازش؛ خودش را سرگرم زمانه کرده و یادش رفته که یکی منتظر فقط یک لحظه دیدارش است!

 

[الهام.س]

یک نگاه عاشقانه و یک لبخند دلبرانه‌ی مزهک؛ چه زود عمری مرا اسیر خود کرد
و حکم ابد به قلبم داده است؛
بی آنکه مرتکب جرمی شوم!

 

[الهام.س]

چقدر شیرین بود؛ لحظه‌هایی که با شنیدن صدایش دلم می‌لرزید و قلبم به تپش می‌افتاد، امّا الان قلبش راهم دربیاورد برایم فایده‌ای ندارد و خود را درگیر او نخواهم کرد.

 

[الهام.س]

احساس می‌کنم؛ دور از تو بی‌ارزش‌ترین
آدم جهانم...
با این همه آدم کنارم احساس می‌کنم
هیچ کسی را ندارم!
صدای کسی را نمی‌شنوم و نمی‌توانم به خود بیایم؛ گویی در جنگلی از افکار خاموشم رها شده‌ام و فانوس شکسته‌ام را تعمیر خواهم کرد با نوری از گرمای وجودم روشنش خواهم کرد.
به این خاموشی خاتمه خواهم داد!