در حال تایپ رمان مبتلای مردم | نسرین علی‌وردی کاربر انجمن یک رمان

[نسرین علیوردی]

آمدی و آرنجت را روی کابینتِ کنار ظرفشویی گذاشتی و وزنت را روی آن انداختی. سرت را کمی به جلو خم کردی و به نیم رُخم زل زدی. سوالی نگاهت کردم. گفتی:
- دلم برات تنگ شده بود.
نمی‌دانم چرا باز خنده‌ام گرفت. گفتم:
- همین دو روز پیش همدیگر را دیده بودیم.
- دلتنگی را که با روزها نمی‌شمارند.
شیر آب را بستم و در حالی‌که داشتم دست‌هایم را با حولهٔ روی کابینت خشک می‌کردم، گفتم:
- پس با چه می‌شمارند؟
لبخند زدی و گفتی:
- با تعداد دفعاتی که حالت چشمانت بی‌بهانه به خاطرم می‌آید و حواسم را از زندگی پرت می‌کند.
- مواظب حواست باش آقا نیما! حواس‌پرتی، آخرش دیوانگی است.
چشمانت رنگ شیطنت گرفت. گفتی:
- برای ما که دل داریم، دیوانگی هم لازم است.
خندیدم. پس از این حرف‌ها هم بلد بودی؟ سال گذشته که مادر و...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[نسرین علیوردی]

و لب‌هایت کش آمد. خنده‌ام گرفت. آنقدر بلند که نفهمیدم مریم چه می‌گوید. فقط فهمیدم که دارد اصرار می‌کند که من هم به آن تئاتری که قرار بود اجرایش کنند، بروم. خواستم بحث را عوض کنم. گفتم:
- پسرت چطور است؟ بهتر شده؟
- بهتر است. یک سرماخوردگی جزئی بود که رفع شد.
بعد بی‌آنکه مجال بدهد چیزی بگویم، گفت:
- احسان آمد، عاطی! بعدا صحبت می‌کنیم.
و با یک خداحافظی سرسری تماس را قطع کرد. گوشی را روی میز گذاشتم و خواستم از اتاق بروم بیرون ولی تو از چهارچوب کنار نرفتی. همان‌طور دست به سینه ایستاده بودی و با آن برق عجیب چشم‌هات نگاهم می‌کرد. گفتی:
- چه شد یک‌هو خداحافظی کردید؟
- شوهرش آمد.
سری به تاسف تکان دادی و گفتی:
- یاد بگیر!
خندیدم. گفتم:
- الان سماور جوش می‌آید.
از جایت تکان نخوردی. سرت را...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[نسرین علیوردی]

باز عصبی شده بودم. گفته بودم:
- میمون سیاه نه! مارال! اسمش مارال است. نمی‌خواهم زمین بگذارم. همین‌طوری بگیر.
و علی، میان خنده سرش را تکان داده و گفته بود:
- یک، دو، سه! بگو سیب!
و من گفته بودم «سیب» و زمان در همان یک کلمه قفل شده و تصویر من در حافظهٔ دوربینی که پدر تازه خریده بود، ثبت شده بود.
لبخند زدم. گفتم:
- به من نمی‌آید؟
خندیدی و گفتی:
- زیباتر شده‌ای!
و دوباره به عکس خیره شدی. پرسیدی:
- این عروسک چیست؟
- رفیق بچگی‌هام بود.
و نتوانستم جلوی خودم را بگیرم که اسمش را نگویم. اضافه کردم: «مارال!» ولی برخلاف انتظارم، تو نخندیدی. همانطور که نگاهت به عکس بود، پرسیدی:
- الان نداری‌اش؟
ابروهایم را جمع کردم ولی چیزی یادم نیامد. گفتم:
- نمی‌دانم. فکر کنم باشد.
نگاهت رنگ شیطنت گرفت...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.