در حال تایپ رمان مبتلای مردم | نسرین علی‌وردی کاربر انجمن یک رمان

[نسرین علیوردی]

آمدی و آرنجت را روی کابینتِ کنار ظرفشویی گذاشتی و وزنت را روی آن انداختی. سرت را کمی به جلو خم کردی و به نیم رُخم زل زدی. سوالی نگاهت کردم. گفتی:
- دلم برات تنگ شده بود.
نمی‌دانم چرا باز خنده‌ام گرفت. گفتم:
- همین دو روز پیش همدیگر را دیده بودیم.
- دلتنگی را که با روزها نمی‌شمارند.
شیر آب را بستم و در حالی‌که داشتم دست‌هایم را با حولهٔ روی کابینت خشک می‌کردم، گفتم:
- پس با چه می‌شمارند؟
لبخند زدی و گفتی:
- با تعداد دفعاتی که حالت چشمانت بی‌بهانه به خاطرم می‌آید و حواسم را از زندگی پرت می‌کند.
- مواظب حواست باش آقا نیما! حواس‌پرتی، آخرش دیوانگی است.
چشمانت رنگ شیطنت گرفت. گفتی:
- برای ما که دل داریم، دیوانگی هم لازم است.
خندیدم. پس از این حرف‌ها هم بلد بودی؟ سال گذشته که مادر و...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[نسرین علیوردی]

و لب‌هایت کش آمد. خنده‌ام گرفت. آنقدر بلند که نفهمیدم مریم چه می‌گوید. فقط فهمیدم که دارد اصرار می‌کند که من هم به آن تئاتری که قرار بود اجرایش کنند، بروم. خواستم بحث را عوض کنم. گفتم:
- پسرت چطور است؟ بهتر شده؟
- بهتر است. یک سرماخوردگی جزئی بود که رفع شد.
بعد بی‌آنکه مجال بدهد چیزی بگویم، گفت:
- احسان آمد، عاطی! بعدا صحبت می‌کنیم.
و با یک خداحافظی سرسری تماس را قطع کرد. گوشی را روی میز گذاشتم و خواستم از اتاق بروم بیرون ولی تو از چهارچوب کنار نرفتی. همان‌طور دست به سینه ایستاده بودی و با آن برق عجیب چشم‌هات نگاهم می‌کرد. گفتی:
- چه شد یک‌هو خداحافظی کردید؟
- شوهرش آمد.
سری به تاسف تکان دادی و گفتی:
- یاد بگیر!
خندیدم. گفتم:
- الان سماور جوش می‌آید.
از جایت تکان نخوردی. سرت را...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[نسرین علیوردی]

باز عصبی شده بودم. گفته بودم:
- میمون سیاه نه! مارال! اسمش مارال است. نمی‌خواهم زمین بگذارم. همین‌طوری بگیر.
و علی، میان خنده سرش را تکان داده و گفته بود:
- یک، دو، سه! بگو سیب!
و من گفته بودم «سیب» و زمان در همان یک کلمه قفل شده و تصویر من در حافظهٔ دوربینی که پدر تازه خریده بود، ثبت شده بود.
لبخند زدم. گفتم:
- به من نمی‌آید؟
خندیدی و گفتی:
- زیباتر شده‌ای!
و دوباره به عکس خیره شدی. پرسیدی:
- این عروسک چیست؟
- رفیق بچگی‌هام بود.
و نتوانستم جلوی خودم را بگیرم که اسمش را نگویم. اضافه کردم: «مارال!» ولی برخلاف انتظارم، تو نخندیدی. همانطور که نگاهت به عکس بود، پرسیدی:
- الان نداری‌اش؟
ابروهایم را جمع کردم ولی چیزی یادم نیامد. گفتم:
- نمی‌دانم. فکر کنم باشد.
نگاهت رنگ شیطنت گرفت...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[نسرین علیوردی]

لبخندی زدم و به شوخی گفتم:
- راه‌های بهتری برای زنده ماندن پیدا کرده‌ام.
آیدا خندید. من ولی یاد نگاه غمگینت افتادم و دلم گرفت. وقتی رفتم توی اتاق، علی تشک را انداخته و سر جایش دراز کشیده بود. چراغ همچنان روشن بود. رفتم و لحافی را که کنار رفته بود، روی ماهان کشیدم. غلتی خورد و دوباره خوابش برد. علی گفت: «عاطی!» برگشتم سمتش. گفت:
- این عکس را کجا گذاشته‌ای؟
گیجِ خستگی و خواب، پرسیدم:
- کدام عکس؟
- همانی که روی میز بود. چرا قابش خالی است؟
نگاهی به قاب عکس روی میز انداختم. سر جایش بود. ولی عکسی داخلش نبود. چیزی مثل برق از سرم گذاشت. نکند تو برداشته بودی؟ ولی تو که از این کارها نمی‌کردی. اگر می‌خواستی برداری‌اش حتما ازم می‌پرسیدی. ولی...! چه می‌دانم! لابد کار خودت بود. دنبال یادگاری...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[نسرین علیوردی]

نشسته بودی پشت پیشخوان کتابخانه و «یک عاشقانهٔ آرام» می‌خواندی. پشتت به من بود. قهر بودی؟ نمی‌دانم. شاید بودی. شاید هم دلت می‌خواست که قهر باشی. باز با همان لحن آرامم گفتم:
- فکر می‌کردم اگر با کل دنیا هم قهر باشی، باز هم حسابِ من یکی را جدا می‌کنی.
برگشتی سمتم و بی‌آنکه صفحه‌ای را که داشتی می‌خواندی، نشان بگذادی، کتاب را بستی. گفتی:
- معلوم است که جداست.
لبخندی به لبم نشست. شاید من هم نمی‌دانستم که قبلا در من چنین زنی زندگی می‌کرده. گفتم:
- آن قدر شعر می‌خوانی که آخرش خودت هم شاعر می‌شوی.
خندیدی و گفتی:
- چه ایرادی دارد؟
تو که قهر بودی؟ پس کجا رفت آن همه کله‌شقی و طاقچه بالا گذاشتن. دلت نمی‌آمد، نه؟ تو هم مثل من درگیر بودی. گفتم:
- خسته نمی‌شدی اینقدر شعر می‌خوانی؟
کتاب را...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[نسرین علیوردی]

و من دیدم که چطور آن شور و شعف، از توی چشم‌هات راه افتاد و به قلبم رسید. گل از گلم شکفت. گفتم:
- پس جدی جدی شاعر شده‌ای!
سینه‌ات را جلو دادی و گفتی:
- پایش بیفتد هستم.
این بار بلندتر خندیدم. عقب‌تر رفتم و روی صندلی نشستم. می‌دانستم که از آن زاویه مرا نمی‌بینی. پیشخوان نمی‌گذاشت. برای دیدنم باید بلند می‌شدی. برای همین به ثانیه نکشیده، بلند شدی. و من عجیب یاد آن روزی افتادم که دقیقا همینجا نشسته بودم و تو هم درست آنجا پشت پیشخوان ایستاده بودی. همان روزی که من کلافه بودم و تو دنبال دلِ ترک‌خوردهٔ من! و از هر فدصتب استفاده می‌کردی که صدایم را بشنوی. گفته بودی:
-در کتابخانهٔ ما عضو نمی‌شوید؟
با همان نگاه گرم و شیرینت که می‌شد ساعت‌ها زیرش ایستاد و گرمای زمستان را از یاد برد. اما مگر...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[نسرین علیوردی]

و من خوب می‌دانستم که دیگر چیزی به پوسیدنم نمانده و اگر کاری نکنم و به چیزی چنگ نزنم، از بین خواهم رفت. دیگر داشتم خواب خودم را هم می‌دیدم. آدم مگر می‌تواند در خواب، خودش را ببیندد؟ من دیدم. توی آینه بود یا نه، یادم نیست. ولی دیدم. رنگم صورتم پریده‌تر از همیشه بود و قلبم ناامیدتر از چیزی که فکرش را می‌کردم. گوش‌هام یخ زده بود و نوک انگشت‌هام گزگز می‌کرد. درست مثل روز زایمانم که انگشت‌های پام تیر می‌کشیدند و درد را به جانم می‌ریختند. خانه خالی‌‌تر از همیشه بود. صدای موزیک از اتاق آیدا نمی‌آمد و هیچ صدای ظرفی هم به گوش نمی‌رسید. حتی از حمام هم صدا نمی‌آمد. ولی بوی صابون مراغه همچنان زیر دماغم بود. و من در آن سکوت وحشتناک، داشتم موهایم را شانه می‌کردم. عجب دیوانه‌ای!
گفتم:
- علی...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[نسرین علیوردی]

قدمی عقب رفتم و تند ازت رو برگرداندم. می‌خواستم برگردم اما تو داد زدی: «عاطفه!» چرا این‌قدر صدایت بلند بود؟ آن هم وسط خیابان! چه معنی داشت؟ ناچار دوباره خواستم برگردم سمتت که چشمم به نیسانی خورد که داشت سمت من می‌آمد. آنقدر نزدیک بود که ندانستم باید به کدام سمت بروم. تمام ماهیچه‌های بدنم گرفت و من انگار بین زمین و هوا گیر افتادم. و لحظه‌ای که دیگر داشتم فکر می‌کردم کارم تمام است، ضربه‌ای به شانه‌ام خورد و به عقب هلم داد.
پاهایم هنوز هم کنترل نداشت. برای همین هم بود که آن‌طور سکندری خوردم و روی زمین افتادم. و صدای کشیده شدن لاستیک، فضای گوشم را پر کرد. به ثانیه نکشیده چند زن دورم را گرفتند و خواستند بلندم کنند. من اما حال بلند شدن نداشتم. انگار که تمام گوشت تنم تحلیل رفته بود و...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[نسرین علیوردی]

نشسته بودی روی زمین و مردی هم کنارت چمباتمه زده بود و یک چیزهایی می‌گفت که نمی‌شنیدم چیست. تو اما مرا نمی‌دیدی. نگاهت به آن مرد بود و سرت را تکان می‌دادی. چه شده بود؟ سرم گیج رفت و من افتادم توی بی‌وزنی. کنارت زانو زدم و تو از صدای برخورد زانوهام با آسفالت سمتم برگشتی. اختیار اشک‌هام را نداشتم. چشم گرداندم و توی صورتت دنبال جای زخمی چیزی گشتم. ولی نبود. حتی دماغت هم خون نیفتاده بود. گفتی:
- خوبی؟
و من خوب نبودم. لبم را گاز گرفتم تا بتوانم بغض را توی صدایم کنترل کنم. گفتم:
- چه خبر شده؟ روی زمین چه می‌کنی؟
مردی که نمی‌دانم کجا ایستاده بود، گفت:
- خدا بهت رحم کرد، خواهر!
باز در چشم‌های به خون نشسته‌ات زل زدم و گفتم:
- چی شده نیما؟
و دوباره گریه‌ام گرفت. تو صدایت را بالا بردی و از...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[نسرین علیوردی]

فصل دوازدهم:

داشت باران می‌بارید. آن‌قدر تند که صدای برخورد قطره‌ها به شیشه خواب را از سر می‌پراند و وحشت را به جان، سرازیر می‌کرد. آن شب از آن شب‌های عجیبی بود که فکر می‌کردی صبحش به سیل ختم می‌شود. سر جایم غلطی زدم و پشت سرم برگشتم. ولی آراز سر جایش نبود. کجا رفته بود؟ بلند شدم و از اتاق بیرون رفتم. صدای باران از توی آشپزخانه بیشتر به گوش می‌رسید. انگار که یکی شیر آب را باز گذاشته بود و آب همانطور برای خودش هدر می‌رفت.
رفتم سمت آشپزخانه! ولی هنوز پایم را داخل نگذاشته بودم که آراز را دیدم. پنجره را باز کرده بود و داشت سیگار می‌کشید. پشتش به من بود و دود ضعیفی دور سرش را گرفته بود. و آب داشت از پنجرهٔ آشپزخانه سر می‌رفت و روی دبه‌های ترشی که مادر برایم درست کرده بود، می‌ریخت. توی فکر...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.