در حال تایپ رمان مبتلای مردم | نسرین علی‌وردی کاربر انجمن یک رمان

[نسرین علیوردی]

گفتم:
- آمده بودیم بازی کنیم.
و اضافه کردم:
- ولی سر و صدا نمی‌کنیم. قول می‌دهیم.
گفت:
- خدا خیرتان بدهد.
و لبخند زد. راه افتاد به طرف پله‌ها. با ابرویم به علی اشاره کردم. علی فهمید. توپ را گذاشت زمین و رفت کیسه‌ها را از دست زن یدالله گرفت. او فوری گفت:
- نیازی نیست پسرم.
اما علی از پله‌ها بالا رفت و کیسه‌ها را روی ایوان، دم در گذاشت. من به مرتضی نگاه کردم. چادر مادرش را محکم در دست می‌پیچید و می‌خندید. دلم براش کباب شد. گفتم:
- داداش مرتضی! نمی‌آیی بازی؟
مادرش سریع گفت:
- پسرم مریض است.
من سرم را زیر انداختم. انگار خطای بزرگی مرتکب شده باشم. بعد زمزمه کردم:
- ببخشید خانم.
او خواست از پله‌‌ها بالا برود اما مکثی کرد و گفت:
- فردا می‌خواهم سفرهٔ ابوالفضل پهن کنم. به خاطر پسرم که حالش دارد...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[نسرین علیوردی]

آنگاه ما می‌فهمیدیم که پدر هم مثل ما، به مرتضی فکر می‌کند. اصلا هر وقت که صحبت این خانواده می‌شد، فکر همهٔ ما به سمت مرتضی کشیده می‌شد. حتی اگر موضوع به مرتضی ربطی نداشته باشد. مثل آن‌وقت که بحث خراب شدن شیر آشپزخانهٔ آقا یدالله بود و فکر ما باز هم بی‌اختیار پیش مرتضی رفته بود.
گفتم:
- چرا اینطور است؟
مادر گفت:
- خاصیت درد همین است. همیشه دوست دارد چشم‌ها را به سمت خودش بکشد و از کاه، کوه بسازد.
و من به این فکر کردم که: «پس چرا درد من، کوه نمی‌شود؟» من که دیگر قضیه‌ام جدی شده بود. طلاق گرفته بودم. شده بودم بلای جان مادر و انگِ بزرگ خانواده! شده بودم نُقل دهان مردم! پس چرا دردهای من به چشم نمی‌آمدند؟
مادر گفت:
- زن که باشی، مجبوری! باید تا می‌توانی بسوزی و بسازی. زندگی مشترک که شوخی نیست،...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[نسرین علیوردی]

باز بی‌آنکه خودم بخواهم، اشکی از گوشهٔ چشمم سر خورد. و من واضح دیدم که به یکباره شادی از چهرهٔ ماهان پر کشید. شاید آخرین چیزی که در این دنیا می‌توانستم بخواهم این بود که او هم مثل مادرش، صبح‌ها با دلهره چشم باز کند و شب‌ها با دلهره چشم ببندد. شاید برای همین بود که در آن لحظه و در حضور مادر، به خودم جرئت دادم بخندم و بگویم:
- تو هم از این بازی‌ها بلدی؟
مادر با دستان لرزانش ماهان را از دستم گرفت و انگار که تازه فهمیده باشد چه اتفاقی افتاده، شمرده‌شمرده گفت:
- برایت سیب‌‌زمینی سرخ کرده‌ام. دوست داری؟
و دست ماهان را کشید و به آشپزخانه برد. من صورتم را با دست پوشاندم و فکر کردم ببینم بچهٔ پنج ساله، تا کجا می‌تواند این چیزها را تشخیص بدهد؟ آیا تا سال بعد، امروز را یادش می‌مانَد یا نه! و اگر...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.