دلنوشته تنهایی‌های من | Moaz17 کاربر انجمن یک رمان

[Kalŏn]

نام دل نوشته: تنهایی‌های من
نویسنده: Moaz17
ویراستار: نسترن بانو

مقدمه:
من، کاغذ و خودکار که نداشته باشم خواهم مُرد...
با سکوتی که چشمانم فریاد می‌زنند!

 

[Kalŏn]

بازی روزگار با من دیدنی‌ست...!
می‌گوید:
-کلاغ؟
می‌گویم:
-پر!
می‌گوید:
-گنجشک؟
می‌گویم:
-پر!
این‌بار نامت را بر زبان می‌آورد!
صدا در گلویم خفه می‌شود و بغض، خانه‌اش را هر چه سریع‌تر در گلویم می‌سازد!
هوای ملایم بهار می‌رود و زمستان باز می‌گردد!
نگاه روزگار، چشمان بغض دارم را می‌نگرد!
می‌دانم برایم نیستی
می‌دانم باید حسرت لمس دستانت را به گور ببرم
می‌دانم هیچ وقت قرار نیست داشته باشمت!
قطره اشکی از چشمانم پایین می‌چکد
بغضم را می‌خورم و با صدایی لرزان می‌گویم:
-پر!

 

[Kalŏn]

به کجا رسیده‌ایم؟
روحمان را خراش می‌دهند و می‌خندیم!
گمان می‌کنند درد ندارد، محکم‌تر و بی‌رحم‌تر می‌زنند!
قلبمان را می‌شکنند و سکوت می‌کنیم...
چرا؟
چون می‌ترسیم از شکسته شدن حرمت‌ها؟
نمی‌فهمی؟
قلبت که بشکند، حرمت هم شکسته است!
حالا هی خودت را بزن به نفهمی و ساکت بمان...
آخرش که چه؟
می‌خوای آدمِ خوبِ داستان باشی؟
بیهوده است!
این مردمانی که من می‌بینم ...
به خوبی خدا هم رحم نمی‌کنند!

 

[Kalŏn]

می‌گویند زمین گرد است!
یعنی چه؟
یعنی باز هم به هم می‌رسیم؟
انتقام می‌گیریم؟
نه جانم!
از این خبرها نیست...
زمین کره‌ای شکل است،
با هزاران هزار شعاع و قطر!
شاید شانسمان بزند و باز هم به هم برسیم...
شاید هم شعاع به شعاع بشویم و یکدیگر را گم کنیم!
کسی چه می‌داند؟
اصلا شاید زمین قابلیت تغییر شکل دارد...!

 

[Kalŏn]

آدما بی‌دلیل بی‌حس نمیشن!
وقتی تحقیر بشی و دم نزنی...
بهت توهین کنن و یه گوشه بشینی و غصه بخوری...
وقتی دلت رو بشکنن و فقط نگاهشون کنی...
کم کم به غم و ناراحتی عادت می‌کنی!
بی‌حس میشی!
تو نظر دیگران بد و مغرور میشی!
چون خودت خواستی این بی‌حسی رو!
ولی فقط خودت می‌دونی زیر این چهره مغرور و سرد...
یه دل شکسته وجود داره!
یه دل که داره یخ می‌زنه و برای آب شدنش هیچ کاری نمی‌تونی بکنی!
یخ زدن دلم مبارک!

 

[Kalŏn]

گاهی...
اون قدر از دنیا و آدماش زده میشی که...
با سکوت نگاهشون می‌کنی!
هر چی که دوست دارن بشنون رو بهشون میگی تا دست از سرت بردارن!
تنهایی رو به همه چیز و همه کس ترجیح میدی!
دستت رو که لمس می‌کنی، یه جایی توی قلبت تیر می‌کشه...
آخه هر وقت دلت شکسته بود، به تیغ پناه بردی...
هر جای تیغ یه دل شکستگی رو نشون میده!
لباسای آستین بلند می‌پوشی تا مبادا کسی متوجه دل شکستگی‌هات بشه!
همه بغضات رو جمع می‌کنی و برای اینکه اشکات، رو گونه‌هات نریزن...
به بالا نگاه می‌کنی!
گاهی...
دنیا اون قدر بد میشه که نتیجه‌ش میشه بی‌حسی‌های شبانه‌روزی‌ت!

 

[Kalŏn]

من بی‌اعتماد نبودم
ولی از یه جایی به بعد...
اعتمادم از دست رفت!
درست همون جایی که شک‌هام به واقعیت تبدیل شدن،
از همون جا یه آدم دیگه شدم!
تغییر کردم...
دیگه به هیچ کس نزدیک نشدم و چون می‌ترسیدم...
چون می‌دونستم آخرش هیچی نیست...
می‌دونستم تهش رها میشم و مثل یه زباله دور انداخته میشم!
یه جایی تو گذشته...
تو یکی از صفحه‌های زندگیم...
من اعتماد کردم؛
اما مچاله شدم...
درست مثل یه زباله بی‌مصرف!

 

[Kalŏn]

خوب که باشی...
می‌شوی مسئله حل شده!
نیشخندی می‌زنند و با خود می‌گویند:
-هر وقت برگردیم هست دیگر!
درست می‌گویند
هست...
همیشه هست...
ولی نابود می‌شود!
کم کم فراموش می‌کند خوبی‌ها را
جمع می‌کند بغض‌ها را
جیغ‌ها را
دردها را...!
می‌دانی؟
آدم‌ها بی‌دلیل بد نمی‌شوند!
گاهی نابود می‌شوی زیر آوار خوبی‌هایی که کرده‌ای...!

 

[Kalŏn]

دیشب که به آسمون نگاه می‌کردم،
یه ستاره کم نور و کوچیک دیدم...
دورتر از همه یه گوشه ایستاده بود!
یهو یاد خودم افتادم
اینکه...
منم تنها و ساکت یه گوشه نشستم؛
یه ستاره کم نور که کسی بهش توجه نداره...
یه ستاره که فقط با لبخندِ کوچیکی به اطرافش نگاه می‌کنه...
ستاره‌ای که تنهاییش رو دوست داره و هیچ کس رو نمی‌خواد!
من خوبم!
من همون ستاره‌ای‌ام که با تنهایی‌هاش خوشه!

 

[Kalŏn]

تنها که باشی...
آرام‌تر و ساکت‌تر می‌شود!
دست می‌بری زیر چانه و با لبخند به هیاهوهای اطرافت خیره می‌شوی...
تمام دغدغه‌ات می‌شود...
خوردن فنجان قهوه‌ات و قدم زدن‌های عصرانه‌ات!
نه اینکه از روی اجبار و گذراندن وقت باشد ها...
نه!
فقط...
آدم تنها که باشد...
چنگ می‌اندازد به یک دست آویز برای آرامش!