مشاعره مشاعره با اشعار مژگان عباسلو

[.MOON.]

یک روز می‌آیند زن‌ها کل‌کشان، خندان
داماد می‌بوسد عروس گیج کم‌رو را

یک حلقه از خورشید هم حتی درخشان‌تر
ای کاش مادر بود و می‌دید آن النگو را

آن شب قدری که می گفتند خلوت با تو بود
زاهدان را هم ببین در اشتباه انداختی



خواستم دل پس بگیرم از تو، کمتر یافتم
آه از این سوزن که در انبار کاه انداختی!!

 

[m.sina]

آن شب قدری که می گفتند خلوت با تو بود
زاهدان را هم ببین در اشتباه انداختی



خواستم دل پس بگیرم از تو، کمتر یافتم
آه از این سوزن که در انبار کاه انداختی!!

یک نظر گفتند در اسلام تنها جایز است
حیف با حسرت دلت را می‌شد از این ریش‌تر

احتیاجی نیست با من آبروداری کنی
من تو را آشفته‌تر هم دیده‌بودم پیش‌تر

 

[.MOON.]

یک نظر گفتند در اسلام تنها جایز است
حیف با حسرت دلت را می‌شد از این ریش‌تر

احتیاجی نیست با من آبروداری کنی
من تو را آشفته‌تر هم دیده‌بودم پیش‌تر

روی گرداندم نبینم شب سر بام که ای
کی به جز من را به این روز سیاه انداختی

خیل مژگان و کمان ابرو و تیر نگاه...
تا رسیدی لرزه بر قلب سپاه انداختی!

 

[m.sina]

روی گرداندم نبینم شب سر بام که ای
کی به جز من را به این روز سیاه انداختی

خیل مژگان و کمان ابرو و تیر نگاه...
تا رسیدی لرزه بر قلب سپاه انداختی!

یک شاهزاده ترك یک اسب سفید او را
یک روز می‌آیند زن‌ها کِل‌کشان خندان
داماد می‌بوسد عروس گیج کم‌رو را
یک حلقه از خورشید هم حتی درخشان‌تر

 

[.MOON.]

روی دیوارها ادامه می دهم
بالاخره یک روز

من از این زندان فرار خواهم کرد

تو هنوز فراموشکاری

هنوز دل می بری

اما دیگر دلی

برای باختن نخواهی داشت!

 

[m.sina]

روی دیوارها ادامه می دهم
بالاخره یک روز

من از این زندان فرار خواهم کرد

تو هنوز فراموشکاری

هنوز دل می بری

اما دیگر دلی

برای باختن نخواهی داشت!

تا غمت خار گلو هست گلوبند چرا
کشته‌ هایت چه نیازی به تجمل دارند

همه‌ جا مرتع گرگ است، به امید که‌ اند
میش‌ هایم کــه تــه چشم تو آغل دارند

 

[.MOON.]

تا غمت خار گلو هست گلوبند چرا
کشته‌ هایت چه نیازی به تجمل دارند

همه‌ جا مرتع گرگ است، به امید که‌ اند
میش‌ هایم کــه تــه چشم تو آغل دارند

در جای جایِ خاکِ تنم ردِ پای توست

گاهی تو هم به نام وطن ياد کن مرا

 

[m.sina]

در جای جایِ خاکِ تنم ردِ پای توست

گاهی تو هم به نام وطن ياد کن مرا

از آسمان دلش بوی برف می‌آمد
اگر سکوت نگاهش به حرف می‌آمد

زنی که ابر برآشفته زیر چادر بود
دلش بهار بهار از بهارها پر بود

 

[.MOON.]

از آسمان دلش بوی برف می‌آمد
اگر سکوت نگاهش به حرف می‌آمد

زنی که ابر برآشفته زیر چادر بود
دلش بهار بهار از بهارها پر بود

در ارتفاع کم عشق تو نمی مانند
از آشیانه ی بی تکیه گاه می گذرند

به خواهران غریبم که هر کجای زمین
اسیر تلخی این روزگار بی پدرند

 

[m.sina]

در ارتفاع کم عشق تو نمی مانند
از آشیانه ی بی تکیه گاه می گذرند

به خواهران غریبم که هر کجای زمین
اسیر تلخی این روزگار بی پدرند

دمپایی ام همیشه مگر تا به تا نبود
حالا مرا دوباره به خاطر می آوری

ما سالهاست بی خبر از هم گذشته ایم
هریک بزرگ تر شده در چشم دیگری