مشاعره مشاعره با اشعار خودمان

[fateme donya]

تو همانی که می توان بر شانه اش تکیه کرد
بی آنکه هراس از افتادن پهنای بلند شانه اش لرزه بر جانت کند

در پس پستی بلندی های این شهر کهن
کیست همچون من که باشد عاشق زارت بگو

 

[(فاطمه1381)]

در پس پستی بلندی های این شهر کهن
کیست همچون من که باشد عاشق زارت بگو

و کاش می‌توانستم جان به فدایت کنم
اما حیف که خود من نیز از تو وجود تو جان می‌گیرم
ای جان جانان

 

[زینب میشی]

و کاش می‌توانستم جان به فدایت کنم
اما حیف که خود من نیز از تو وجود تو جان می‌گیرم
ای جان جانان

ناز تو کرده خراب خانه ی دل ویرانه دل
تا کجا باید کشید ناز تو ای دیوانه دل

 

[._.Negar]

لبریزِ از ماتم به کنجِ ویرانه خانه ای،
دیدم نشسته بود پیری مُکَدَّر و حَزین
گفتم چه شد تورا در این وادیِ غَریب؟!
بُگشاد لب به سخن و قصّه ای غَمین...​

 

[(فاطمه1381)]

لبریزِ از ماتم به کنجِ ویرانه خانه ای،
دیدم نشسته بود پیری مُکَدَّر و حَزین
گفتم چه شد تورا در این وادیِ غَریب؟!
بُگشاد ل**ب به سخن و قصّه ای غَمین...​

نمیدانم چه شد که اینگونه دل به تو دادم
و نمیدانم چه شد که اینگونه دلم را شکستی
ای دلبر من

 

[Regina]

نمیدانم چه شد که اینگونه دل به تو دادم
و نمیدانم چه شد که اینگونه دلم را شکستی
ای دلبر من

نازنینا من تو را مانند جان می خواهمت
هر که هم گوید غلط بوده، خودش میخواهدت:)

 

[(فاطمه1381)]

نازنینا من تو را مانند جان می خواهمت
هر که هم گوید غلط بوده، خودش میخواهدت:)

تمنا می کنم برای داشتنت برای بودنت
و می دانم این شیرین ترین خواهش دنیاست

 

[Regina]

تمنا می کنم برای داشتنت برای بودنت
و می دانم این شیرین ترین خواهش دنیاست

تا به تو دل سپردم، آمده و بگفتند
عادت دلرباییت بهر همه عیان است...

 

[(فاطمه1381)]

تا به تو دل سپردم، آمده و بگفتند
عادت دلرباییت بهر همه عیان است...

تا سخن از تو شد جانم به لـب امداز نبودنت،
ای عشق کجایی کجایی؟

 

[Àli Řeza]

یک‌بار گذر کردم،یک عمر نظر کردم
این شور به‌‌سَر کردم،از خانه به مِیخانه
من چشم از او دیگر،بستن نتوانم چند
شَمعی زِ میان باشد،در چرخشِ پروانه.